Poeme : Les Écailles

Contour blanc ligne de mire
Cailloux glissent sous le roulis
Ecorchent les genoux posés
Balustrades de corps figés
Paumes raides derme poli
Les rubans subsistent sans rire

Des aubes froissées de nuages
Où lettres s’enroulent au vent
Soulevant des râles à l’ultime neige
Pétales d’ailes auréolées de beige
Lointaine volute énorme embrassement
Le papier noirci mes rêves n’ont plus d’age

Initiales douceurs sur ma bouche
Crochent les secondes en barricades
Croquant les ombres du rivage
Un cri qui arrache toutes souches
Aiguillon venin d’amour en arcade
Ta sève parasite mon pelage

Dans les brumes de mes nuits
Je perçois encore tes jours
En morse faisceau de lune
Un SOS au trait d’amour
Lanterne au relent de dunes
Abîme ultime plongeon de minuit

kɔ̃tuʁ blɑ̃ liɲə də miʁə
kaju ɡlise su lə ʁuli
əkɔʁʃe lε ʒənu poze
balystʁadə də kɔʁ fiʒe
pomə ʁεdə dεʁmə pɔli
lε ʁybɑ̃ sybziste sɑ̃ ʁiʁə

dεz- obə fʁwase də nɥaʒə
u lεtʁə- sɑ̃ʁule o vɑ̃
suləvɑ̃ dε ʁaləz- a lyltimə nεʒə
petalə dεləz- oʁeɔle də bεʒə
lwɛ̃tεnə vɔlytə enɔʁmə ɑ̃bʁasəmɑ̃
lə papje nwaʁsi mε ʁεvə nɔ̃ plys daʒə

inisjalə dusœʁ syʁ ma buʃə
kʁoʃe lε səɡɔ̃dəz- ɑ̃ baʁikadə
kʁɔkɑ̃ lεz- ɔ̃bʁə- dy ʁivaʒə
œ̃ kʁi ki aʁaʃə tutə suʃə
εɡɥjɔ̃ vənɛ̃ damuʁ ɑ̃n- aʁkadə
ta sεvə paʁazitə mɔ̃ pəlaʒə

dɑ̃ lε bʁymə də mε nɥi
ʒə pεʁswaz- ɑ̃kɔʁə tε ʒuʁ
ɑ̃ mɔʁsə fεso də lynə
œ̃ sos o tʁε damuʁ
lɑ̃tεʁnə o ʁəle də dynə
abimə yltimə plɔ̃ʒɔ̃ də minɥi