Poeme : Membrane De Corail

Miette de pluie sur mon corsage
Perles luxurieuses ton breuvage
Pierre crayeuse polie au rivage
Trophée clandestin d’un voyage

Clin d’œil muet d’un vocable parfait
Le ciel s’étire enrobe mon torse en reflet
La lune concubine du crépuscule qui naît
Tes doigts craies mutines tracent des traits

Roche taillée burinée de nos murmures
En écho sensualité allégresse sans fissure
Rebelle en mes mains dépose son armure
Aquarelle d’étincelle nous brode un futur

La lande déroule son tapis pépite d’été
Cape enchevêtre tendres caresses satinées
Dans les courbes du ruban de nos destinées
La gondole ondule sous notre flux volupté

Les secondes s’effritent le séjour s’éloigne
Torsade de mémoire mon cœur empoigne
Missive guimauve dédicace en témoigne
Orphelin de l’aube seul mon corps s’éloigne

mjεtə də plɥi syʁ mɔ̃ kɔʁsaʒə
pεʁlə- lyksyʁjøzə tɔ̃ bʁəvaʒə
pjeʁə kʁεjøzə pɔli o ʁivaʒə
tʁɔfe klɑ̃dεstɛ̃ dœ̃ vwajaʒə

klɛ̃ dœj mɥε dœ̃ vɔkablə paʁfε
lə sjεl setiʁə ɑ̃ʁɔbə mɔ̃ tɔʁsə ɑ̃ ʁəflε
la lynə kɔ̃kybinə dy kʁepyskylə ki nε
tε dwa kʁε mytinə tʁase dε tʁε

ʁoʃə taje byʁine də no myʁmyʁə
ɑ̃n- eʃo sɑ̃sɥalite aleɡʁεsə sɑ̃ fisyʁə
ʁəbεllə ɑ̃ mε mɛ̃ depozə sɔ̃n- aʁmyʁə
akaʁεllə detɛ̃sεllə nu bʁɔdə œ̃ fytyʁ

la lɑ̃də deʁulə sɔ̃ tapi pepitə dete
kapə ɑ̃ʃəvεtʁə tɑ̃dʁə- kaʁesə satine
dɑ̃ lε kuʁbə- dy ʁybɑ̃ də no dεstine
la ɡɔ̃dɔlə ɔ̃dylə su nɔtʁə flyks vɔlypte

lε səɡɔ̃də sefʁite lə seʒuʁ selwaɲə
tɔʁsadə də memwaʁə mɔ̃ kœʁ ɑ̃pwaɲə
misivə ɡimovə dedikasə ɑ̃ temwaɲə
ɔʁfəlɛ̃ də lobə səl mɔ̃ kɔʁ selwaɲə