Poeme : Etreinte

Furtive s’exile ton âme
D’une vague surgie des cieux
Fussent ces doux soupirs de femme
En folles étreintes des dieux.

Doux mystère de pleine lune
Juste reflet de ta beauté
Mon soleil jouit de fortune
Fougue de fine cruauté.

Se meurent alors mes doux râles
Rites d’initié aux plaisirs
Des rondeurs aux couleurs pâles
Tremblent aux mains de tes désirs.

Puis monte l’extase en furie
Fort d’un bonheur à l’unisson
Vient la semence enfin murie
Au fait d’un si joli frisson.

fyʁtivə sεɡzilə tɔ̃n- amə
dynə vaɡ syʁʒi dε sjø
fyse sε du supiʁ də famə
ɑ̃ fɔləz- etʁɛ̃tə dε djø.

du mistεʁə də plεnə lynə
ʒystə ʁəflε də ta bote
mɔ̃ sɔlεj ʒui də fɔʁtynə
fuɡ də finə kʁɥote.

sə məʁe alɔʁ mε du ʁalə
ʁitə dinitje o plεziʁ
dε ʁɔ̃dœʁz- o kulœʁ palə
tʁɑ̃ble o mɛ̃ də tε deziʁ.

pɥi mɔ̃tə lεkstazə ɑ̃ fyʁi
fɔʁ dœ̃ bɔnœʁ a lynisɔ̃
vjɛ̃ la səmɑ̃sə ɑ̃fɛ̃ myʁi
o fε dœ̃ si ʒɔli fʁisɔ̃.