Poeme : Premiers Appels Du Diable…

Un petit morceau de verre
Une expérience banaletentante
Normale pour une adolescnete

Un nouveau jour, un autre bain
Un appel du morceau de verre
Une autre fois j’couterais
La barriere de ma conscience

Ma peau ouverte, cœur fasciné
Tojours cette envie de voir plus
L’intérieur de ma chair violée
Le sang qui’échappe de mes veines
Et coule sur ma peau tendre et douce

Non je ne suis pas l’enfant sage
L’eleve gentille et sans probleme
Mais trop longtemps j’ai tu mes cris
Regarde si tu ne m’en crois pas
Les larmes rouges du desespoir
Que le diable appelle hos de moi

œ̃ pəti mɔʁso də veʁə
ynə εkspeʁjɑ̃sə banalətɑ̃tɑ̃tə
nɔʁmalə puʁ ynə adɔlεsknətə

œ̃ nuvo ʒuʁ, œ̃n- otʁə bɛ̃
œ̃n- apεl dy mɔʁso də veʁə
ynə otʁə fwa ʒkutəʁε
la baʁjəʁə də ma kɔ̃sjɑ̃sə

ma po uvεʁtə, kœʁ fasine
tɔʒuʁ sεtə ɑ̃vi də vwaʁ plys
lɛ̃teʁjœʁ də ma ʃεʁ vjɔle
lə sɑ̃ kieʃapə də mε vεnə
e kulə syʁ ma po tɑ̃dʁə e dusə

nɔ̃ ʒə nə sɥi pa lɑ̃fɑ̃ saʒə
lələvə ʒɑ̃tijə e sɑ̃ pʁɔbləmə
mε tʁo lɔ̃tɑ̃ ʒε ty mε kʁi
ʁəɡaʁdə si ty nə mɑ̃ kʁwa pa
lε laʁmə- ʁuʒə dy dəzεspwaʁ
kə lə djablə apεllə os də mwa