Poeme : Sombre Nuits

Sombre nuits de l’insomniac m’amusent
D’autant plus qu’elle me plonge dans l’oubli,
La tritesse et vers ma perte du désir de vivre.
Les secondes se cumulent, je ne m’en aperçois
Ma vie s’étiole, je ne mis cette évidence.
Dans les sombres recoins de ma pensée
Je sens le manque d’amour et de compréhension
Barrières se forgent aux alentours de mon corps
Elle deviennent de plus en plus impénétrables
Elles me conduiront nul doute vers la mort.
Ma solitude est mon pire ennemi,
Ma mort serait ma délivrance
Alors que je passe ces nuits seul
Personnes ne m’appréciant m’entourant,
J’appréhende ce jour fastidieux
Je me sens atteint d’une maladie incurable
Qui ne se guérira jamais au fil du temps
Cette maladie me cache cette vie joyeuse,
Ô dieu, que je devrais la vire,
Mais il n’en est pas ainsi
Alors que mon entourage avance,
Moi, je reste passible,
Ne sachant leur communiquer
Ma soif de la fin de mes souffles

sɔ̃bʁə nɥi də lɛ̃sɔmnjak mamyze
dotɑ̃ plys kεllə mə plɔ̃ʒə dɑ̃ lubli,
la tʁitεsə e vεʁ ma pεʁtə dy deziʁ də vivʁə.
lε səɡɔ̃də sə kymyle, ʒə nə mɑ̃n- apεʁswa
ma vi sesjɔlə, ʒə nə mi sεtə evidɑ̃sə.
dɑ̃ lε sɔ̃bʁə- ʁəkwɛ̃ də ma pɑ̃se
ʒə sɑ̃s lə mɑ̃kə damuʁ e də kɔ̃pʁeɑ̃sjɔ̃
baʁjεʁə sə fɔʁʒe oz- alɑ̃tuʁ də mɔ̃ kɔʁ
εllə dəvjεne də plysz- ɑ̃ plysz- ɛ̃penetʁablə
εllə mə kɔ̃dɥiʁɔ̃ nyl dutə vεʁ la mɔʁ.
ma sɔlitydə ε mɔ̃ piʁə εnəmi,
ma mɔʁ səʁε ma delivʁɑ̃sə
alɔʁ kə ʒə pasə sε nɥi səl
pεʁsɔnə nə mapʁesjɑ̃ mɑ̃tuʁɑ̃,
ʒapʁeɑ̃də sə ʒuʁ fastidjø
ʒə mə sɑ̃sz- atɛ̃ dynə maladi ɛ̃kyʁablə
ki nə sə ɡeʁiʁa ʒamεz- o fil dy tɑ̃
sεtə maladi mə kaʃə sεtə vi ʒwajøzə,
o djø, kə ʒə dəvʁε la viʁə,
mεz- il nɑ̃n- ε pa ɛ̃si
alɔʁ kə mɔ̃n- ɑ̃tuʁaʒə avɑ̃sə,
mwa, ʒə ʁεstə pasiblə,
nə saʃɑ̃ lœʁ kɔmynike
ma swaf də la fɛ̃ də mε suflə