Poeme : Mon Ange, Ma Pensée

Ta main, Mara, aussi souriante que le ciel immense,
M’entraine au fond des cyclones noisette
De tes yeux en tempête
Et me fait filer le long de fils châtains
Comme un rouge gorge se cachant près de toi…
Puis l’aurore…
Mon rêve se noie dans les profondeurs de mes songes
Ô fidèle étoile, ne meurs pas toi aussi.

ta mɛ̃, maʁa, osi suʁjɑ̃tə kə lə sjεl imɑ̃sə,
mɑ̃tʁεnə o fɔ̃ dε siklɔnə nwazεtə
də tεz- iøz- ɑ̃ tɑ̃pεtə
e mə fε file lə lɔ̃ də fis ʃatɛ̃
kɔmə œ̃ ʁuʒə ɡɔʁʒə sə kaʃɑ̃ pʁε də twa…
pɥi loʁɔʁə…
mɔ̃ ʁεvə sə nwa dɑ̃ lε pʁɔfɔ̃dœʁ də mε sɔ̃ʒə
o fidεlə etwalə, nə mœʁ pa twa osi.