Poeme : La Mort Me Parle

La mort me parle
Lorsque je ne pense plus
Elle m’observe, me regarde
Jusqu’a ce que j’ai conclus
Elle me demande la vie
Et me pousse à mentir
Elle capture mon esprit
Et veut me faire souffrir
Je résiste mais c’est dur
Elle ne me quitte plus
Mais au fur et à mesure
Moi je m’habitue
Je l’attends chaque nuit
Car je sais qu’elle m’observe
Sans cesse le même circuit
Mais moi je me préserve
Elle cherche à me tuer
Sans que mes proches le sache
Et me faire avouer
Comme quoi j’ai étais lache
J’ai voulus tout raconter
Mais tout le monde s’en foutaient
C’est la que j’ai remarquée
A quel point je les aimais
Mais c’est trop tard
La mort m’a convaincue
Je m’enfuis et oui je pars
Car ma vie était foutus
La mort rend la vie belle
Car on n’exsiste plus
Que des malheurs et des querelles
Je regrette de l’avoir vecu

la mɔʁ mə paʁlə
lɔʁskə ʒə nə pɑ̃sə plys
εllə mɔpsεʁvə, mə ʁəɡaʁdə
ʒyska sə kə ʒε kɔ̃klys
εllə mə dəmɑ̃də la vi
e mə pusə a mɑ̃tiʁ
εllə kaptyʁə mɔ̃n- εspʁi
e vø mə fεʁə sufʁiʁ
ʒə ʁezistə mε sε dyʁ
εllə nə mə kitə plys
mεz- o fyʁ e a məzyʁə
mwa ʒə mabitɥ
ʒə latɑ̃ ʃakə nɥi
kaʁ ʒə sε kεllə mɔpsεʁvə
sɑ̃ sεsə lə mεmə siʁkɥi
mε mwa ʒə mə pʁezεʁvə
εllə ʃεʁʃə a mə tɥe
sɑ̃ kə mε pʁoʃə lə saʃə
e mə fεʁə avue
kɔmə kwa ʒε etε laʃə
ʒε vulys tu ʁakɔ̃te
mε tu lə mɔ̃də sɑ̃ futε
sε la kə ʒε ʁəmaʁke
a kεl pwɛ̃ ʒə lεz- εmε
mε sε tʁo taʁ
la mɔʁ ma kɔ̃vɛ̃kɥ
ʒə mɑ̃fɥiz- e ui ʒə paʁ
kaʁ ma vi etε futys
la mɔʁ ʁɑ̃ la vi bεllə
kaʁ ɔ̃ nεksistə plys
kə dε malœʁz- e dε kəʁεllə
ʒə ʁəɡʁεtə də lavwaʁ vəky