Poeme : Ii) Hector… Le Bonheur…

De retour chez lui, son cœur s’emballant
Morceau de paradis, en feutre peluchant
Il observe son bien, n’osant pas le toucher
Comme le ferait un chien, que l’on a trop dressé

Enfin il se décide, l’attrape doucement
Son regard livide, s’éclaire flamboyant
Le porte sur sa tête, ce crâne dégarni
Se sentant le prophète, de ces hommes maudits

Devant ce grand miroir, il se trouve enfin beau
Le cœur rempli d’espoir, la tête de chapeaux
Ne sachant pas encore, qu’il détient son avenir
Ce melon vaut de l’or, il va le découvrir…

A suivre…

də ʁətuʁ ʃe lɥi, sɔ̃ kœʁ sɑ̃balɑ̃
mɔʁso də paʁadi, ɑ̃ føtʁə pəlyʃɑ̃
il ɔpsεʁvə sɔ̃ bjɛ̃, nozɑ̃ pa lə tuʃe
kɔmə lə fəʁε œ̃ ʃjɛ̃, kə lɔ̃n- a tʁo dʁese

ɑ̃fɛ̃ il sə desidə, latʁapə dusəmɑ̃
sɔ̃ ʁəɡaʁ lividə, seklεʁə flɑ̃bwajɑ̃
lə pɔʁtə syʁ sa tεtə, sə kʁanə deɡaʁni
sə sɑ̃tɑ̃ lə pʁɔfεtə, də sεz- ɔmə modi

dəvɑ̃ sə ɡʁɑ̃ miʁwaʁ, il sə tʁuvə ɑ̃fɛ̃ bo
lə kœʁ ʁɑ̃pli dεspwaʁ, la tεtə də ʃapo
nə saʃɑ̃ pa ɑ̃kɔʁə, kil detjɛ̃ sɔ̃n- avəniʁ
sə məlɔ̃ vo də lɔʁ, il va lə dekuvʁiʁ…

a sɥivʁə…