Poeme : Fin De Recevoir

Je suis tout seul ce soir isolé sur mon ile
Jonglant avec l’espoir que l’amour est futile
Je ne crains pas le noir, celui qui rend débile
Mais le froid du miroir où je me vois sénile

Si tout est illusion que la vie est stérile
Je prendrais le couloir qui conduit à l’asile
Trouver cet accessoire qui nous rend volubile
Pouvoir le concevoir, enfin le rendre utile

Et s’il pouvait pleuvoir au désert immobile
Pour enfin s’émouvoir de beauté inutile
Le sentiment d’échoir en mensonge malhabile
Constitue notre histoire devenant notre pile

Affuter vos mémoires, vos lames de rasoirs
Ouvrez le purgatoire, préparez vos mouchoirs
Ce qui fut dérisoir devient un exutoire
Une vie de désespoir comme fin de recevoir

ʒə sɥi tu səl sə swaʁ izɔle syʁ mɔ̃n- ilə
ʒɔ̃ɡlɑ̃ avεk lεspwaʁ kə lamuʁ ε fytilə
ʒə nə kʁɛ̃ pa lə nwaʁ, səlɥi ki ʁɑ̃ debilə
mε lə fʁwa dy miʁwaʁ u ʒə mə vwa senilə

si tut- εt- ilyzjɔ̃ kə la vi ε steʁilə
ʒə pʁɑ̃dʁε lə kulwaʁ ki kɔ̃dɥi a lazilə
tʁuve sεt akseswaʁə ki nu ʁɑ̃ vɔlybilə
puvwaʁ lə kɔ̃səvwaʁ, ɑ̃fɛ̃ lə ʁɑ̃dʁə ytilə

e sil puvε pləvwaʁ o dezεʁ imɔbilə
puʁ ɑ̃fɛ̃ semuvwaʁ də bote inytilə
lə sɑ̃timɑ̃ deʃwaʁ ɑ̃ mɑ̃sɔ̃ʒə malabilə
kɔ̃stitɥ nɔtʁə istwaʁə dəvənɑ̃ nɔtʁə pilə

afyte vo memwaʁə, vo lamə də ʁazwaʁ
uvʁe lə pyʁɡatwaʁə, pʁepaʁe vo muʃwaʁ
sə ki fy deʁizwaʁ dəvjɛ̃ œ̃n- εɡzytwaʁə
ynə vi də dezεspwaʁ kɔmə fɛ̃ də ʁəsəvwaʁ