Poeme : Rêverie D’une Femme D’automne

C’est l’automne
Naissant
Le sombre est mèche
Et la terre brunie
S’effile

L’ivresse se délite
Venteuse
Et seule une larme
Rieuse
Se brise dans ma bruine

Là j’aperçois cette femme
Qui rougie déplisse
L’horizon
Jusqu’au ciel
Apeuré de brume

Elle vogue de ses ailes
Alerte
Quelque robe de lin
Désirée
Sur ses monts affolés

Je la vois en sourire
Etonnante
Elle de ses lèvres
Elle d’une main
Qui lente frôle mon pas

Un regard de cils perdus
Au fard marin
Et la silhouette me parle
Du temps
Comme toi des âmes

C’est un souffle qui gémit
Telle braise
De ses lèvres ouvertes
Au désir
Poison de la nuit

C’est ce conte
Endormi
Qui timidement s’égrène
Ebloui
Au vent de l’automne

Puis dans l’obscurité
Badine
Elle se fait murmure
Essoufflée
De ton cœur battant

Et l’éclat de l’azur
Si noir
Emporte cette brume
Ivoirine
Abysse en ton rêve

Car en cet automne
Ravissante
L’ombre est de mèche
Et tremblant
Ton cœur s’effile

sε lotɔmnə
nεsɑ̃
lə sɔ̃bʁə ε mεʃə
e la teʁə bʁyni
sefilə

livʁεsə sə delitə
vɑ̃tøzə
e sələ ynə laʁmə
ʁjøzə
sə bʁizə dɑ̃ ma bʁɥinə

la ʒapεʁswa sεtə famə
ki ʁuʒi deplisə
lɔʁizɔ̃
ʒysko sjεl
apəʁe də bʁymə

εllə vɔɡ də sεz- εlə
alεʁtə
kεlkə ʁɔbə də lɛ̃
deziʁe
syʁ sε mɔ̃z- afɔle

ʒə la vwaz- ɑ̃ suʁiʁə
ətɔnɑ̃tə
εllə də sε lεvʁə
εllə dynə mɛ̃
ki lɑ̃tə fʁolə mɔ̃ pa

œ̃ ʁəɡaʁ də sil pεʁdys
o faʁ maʁɛ̃
e la siluεtə mə paʁlə
dy tɑ̃
kɔmə twa dεz- amə

sεt- œ̃ suflə ki ʒemi
tεllə bʁεzə
də sε lεvʁəz- uvεʁtə
o deziʁ
pwazɔ̃ də la nɥi

sε sə kɔ̃tə
ɑ̃dɔʁmi
ki timidəmɑ̃ seɡʁεnə
εblui
o vɑ̃ də lotɔmnə

pɥi dɑ̃ lɔpskyʁite
badinə
εllə sə fε myʁmyʁə
esufle
də tɔ̃ kœʁ batɑ̃

e lekla də lazyʁ
si nwaʁ
ɑ̃pɔʁtə sεtə bʁymə
ivwaʁinə
abisə ɑ̃ tɔ̃ ʁεvə

kaʁ ɑ̃ sεt otɔmnə
ʁavisɑ̃tə
lɔ̃bʁə ε də mεʃə
e tʁɑ̃blɑ̃
tɔ̃ kœʁ sefilə