Poeme : La Guerre Me Tue

La guerre me tue

Quand la guerre tue
Mon âme tu ne pense plus
Mais mon esprit têtu
Cherche une issue
A cette misère cousue
Sur de viles vertus
Qui me laissent déçu
Moi le reclus
Quand dans ma paix entretenue
Je ne puis partager exclu
Des décisions ambiguës

Alors ma voix est trop fade
Pour aller crier à la barricade
Ma rage montée sur sa bravade
Pour donner l’estocade
A ce monde malade
Quelle en est la parade ?
Dites-moi le en mon âme
Pour que paix soit aubade
D’un éternel ancré dans sa rade
ÐCF

la ɡeʁə mə tɥ

kɑ̃ la ɡeʁə tɥ
mɔ̃n- amə ty nə pɑ̃sə plys
mε mɔ̃n- εspʁi tεty
ʃεʁʃə ynə isɥ
a sεtə mizεʁə kuzɥ
syʁ də vilə vεʁtys
ki mə lεse desy
mwa lə ʁəklys
kɑ̃ dɑ̃ ma pε ɑ̃tʁətənɥ
ʒə nə pɥi paʁtaʒe εkskly
dε desizjɔ̃z- ɑ̃biɡy

alɔʁ ma vwa ε tʁo fadə
puʁ ale kʁje a la baʁikadə
ma ʁaʒə mɔ̃te syʁ sa bʁavadə
puʁ dɔne lεstɔkadə
a sə mɔ̃də maladə
kεllə ɑ̃n- ε la paʁadə ?
ditə mwa lə ɑ̃ mɔ̃n- amə
puʁ kə pε swa obadə
dœ̃n- etεʁnεl ɑ̃kʁe dɑ̃ sa ʁadə
kf