Poeme : Nougaro

Nougaro
Je m’assoie sur ton sol
Et au grand vol
De ma pensée folle
Je bois tes paroles
Celle de l’idole
Nougaro c’est drôle
Couché au pole
De cette éternité frivole
Ton chant s’envole
Vers un esprit qui s’affole
Et ce destin me désole
De ne plus lire le symbole
Des écrits de ton obole
Quand ma passion fut monopole
De ton art ; O ma boussole !
Tes mots me passionnent
Et ton art foisonne
Quand je moissonne
Tes fruits qui assomment
Mon esprit de sage homme
Quand mon bonheur entonne
Tous tes airs que je chantonne
Et discret je frisonne
A ta conversation qu’on se fredonne
Là je déraisonne
A cet appel aphone
Mais ton silence présent pardonne
Folie à ma passion qui ronronne
Recueilli là, sous l’aulne de ta Garonne
ÐCF

nuɡaʁo
ʒə maswa syʁ tɔ̃ sɔl
e o ɡʁɑ̃ vɔl
də ma pɑ̃se fɔlə
ʒə bwa tε paʁɔlə
sεllə də lidɔlə
nuɡaʁo sε dʁolə
kuʃe o pɔlə
də sεtə etεʁnite fʁivɔlə
tɔ̃ ʃɑ̃ sɑ̃vɔlə
vεʁz- œ̃n- εspʁi ki safɔlə
e sə dεstɛ̃ mə dezɔlə
də nə plys liʁə lə sɛ̃bɔlə
dεz- ekʁi də tɔ̃n- ɔbɔlə
kɑ̃ ma pasjɔ̃ fy monopɔlə
də tɔ̃n- aʁ, o ma busɔlə !
tε mo mə pasjɔne
e tɔ̃n- aʁ fwazɔnə
kɑ̃ ʒə mwasɔnə
tε fʁɥi ki asɔmɑ̃
mɔ̃n- εspʁi də saʒə ɔmə
kɑ̃ mɔ̃ bɔnœʁ ɑ̃tɔnə
tus tεz- εʁ kə ʒə ʃɑ̃tɔnə
e diskʁε ʒə fʁizɔnə
a ta kɔ̃vεʁsasjɔ̃ kɔ̃ sə fʁədɔnə
la ʒə deʁεzɔnə
a sεt apεl afɔnə
mε tɔ̃ silɑ̃sə pʁezɑ̃ paʁdɔnə
fɔli a ma pasjɔ̃ ki ʁɔ̃ʁɔnə
ʁəkœji la, su lolnə də ta ɡaʁɔnə
kf