Poeme : Rose D’amour

J’ai effeuillé la rose
Je l’aimais dans sa pose
Elle me disait veloutée, son naturel
Pour m’accueillir belle en osmose

Et chaque corolle soyeuse
De sa couleur doucereuse
Enivre mon âme dévote
Qui se dévoile radieuse

Et le nectar de ses parfums
Engorge mon amour surfin
Dans une mielleuse fringale
Qui se fortifie à son demain

Et tes épines griffent sûr
Ton besoin d’être toute pure
Te susurrent mes yeux qui te le garantissent
Voilà sagace toucher, ô je te rassure

Et la rose d’amour pleure
Tous ses grands bonheurs
A la rosée de multiples bouquets
Dessein infatigable de mon cœur

Et la rose neuve de sève
À l’éternel de cette géante nef
Cathédrale de mon bon domaine
Te prie mon cœur ; je te le greffe

Et à l’écrin passion se mit
Fleur épanouie, pétales serties
Dans mon cœur allègre
Pour te cueillir fraîche dans ma vie.
☼₣€

ʒε efœje la ʁozə
ʒə lεmε dɑ̃ sa pozə
εllə mə dizε vəlute, sɔ̃ natyʁεl
puʁ makœjiʁ bεllə ɑ̃n- ɔsmozə

e ʃakə kɔʁɔlə swajøzə
də sa kulœʁ dusəʁøzə
ɑ̃nivʁə mɔ̃n- amə devɔtə
ki sə devwalə ʁadjøzə

e lə nεktaʁ də sε paʁfœ̃
ɑ̃ɡɔʁʒə mɔ̃n- amuʁ syʁfɛ̃
dɑ̃z- ynə mjεlløzə fʁɛ̃ɡalə
ki sə fɔʁtifi a sɔ̃ dəmɛ̃

e tεz- epinə ɡʁife syʁ
tɔ̃ bəzwɛ̃ dεtʁə tutə pyʁə
tə syzyʁe mεz- iø ki tə lə ɡaʁɑ̃tise
vwala saɡasə tuʃe, o ʒə tə ʁasyʁə

e la ʁozə damuʁ plœʁə
tus sε ɡʁɑ̃ bɔnœʁ
a la ʁoze də myltiplə bukε
desɛ̃ ɛ̃fatiɡablə də mɔ̃ kœʁ

e la ʁozə nəvə də sεvə
a letεʁnεl də sεtə ʒeɑ̃tə nεf
katedʁalə də mɔ̃ bɔ̃ dɔmεnə
tə pʁi mɔ̃ kœʁ, ʒə tə lə ɡʁεfə

e a lekʁɛ̃ pasjɔ̃ sə mit
flœʁ epanui, petalə sεʁti
dɑ̃ mɔ̃ kœʁ alεɡʁə
puʁ tə kœjiʁ fʁεʃə dɑ̃ ma vi.