Poeme : Ephémère

Éphémère, elle danse au gré du vent
Sa robe ample aux couleurs chaudes et vives
Illumine le noir ébène de la nuit
Elle consume sagement l’ampleur du temps

Simplement elle apporte quelques ondulations
A sa robe qui voltige discrètement
La musique de la soirée, la berce doucement
Comme pour l’endormir au souffle d’un violon

Elle ralenti en quelques secondes la cadence
De son élégante et gracieuse danse
Elle s’abaisse pour laisser place à la nuit

Le poète vient de poser la plume de ses envies
De son souffle, la musique cesse d’agir
La danseuse laisse place à une simple bougie de cire

efemεʁə, εllə dɑ̃sə o ɡʁe dy vɑ̃
sa ʁɔbə ɑ̃plə o kulœʁ ʃodəz- e vivə
ilyminə lə nwaʁ ebεnə də la nɥi
εllə kɔ̃symə saʒəmɑ̃ lɑ̃plœʁ dy tɑ̃

sɛ̃pləmɑ̃ εllə apɔʁtə kεlkz- ɔ̃dylasjɔ̃
a sa ʁɔbə ki vɔltiʒə diskʁεtəmɑ̃
la myzikə də la swaʁe, la bεʁsə dusəmɑ̃
kɔmə puʁ lɑ̃dɔʁmiʁ o suflə dœ̃ vjɔlɔ̃

εllə ʁalɑ̃ti ɑ̃ kεlk səɡɔ̃də la kadɑ̃sə
də sɔ̃n- eleɡɑ̃tə e ɡʁasjøzə dɑ̃sə
εllə sabεsə puʁ lεse plasə a la nɥi

lə pɔεtə vjɛ̃ də poze la plymə də sεz- ɑ̃vi
də sɔ̃ suflə, la myzikə sεsə daʒiʁ
la dɑ̃søzə lεsə plasə a ynə sɛ̃plə buʒi də siʁə