Poeme : Monde Cruel

Perdu dans le néant d’un monde cruel
Son ame se meurt pourtant si belle
Ses yeux se ferment ses larmes coulent
Blessée par l’indifférence elle s’écroulent

Son corp vit pars la défense de son sourire
Dissimule sa souffrance par des éclats de rire
La solitude ne lui laisse comme seule amie
Ses reves qui vaincront ses ennemis

Ses cris de détresse ses larme invisible
Dan cette société pourrie elle es la cible
Elle y pense seule dans le noir
La mort seule échapatoire d’une vie sans espoir

pεʁdy dɑ̃ lə neɑ̃ dœ̃ mɔ̃də kʁyεl
sɔ̃n- amə sə məʁ puʁtɑ̃ si bεllə
sεz- iø sə fεʁme sε laʁmə- kule
blese paʁ lɛ̃difeʁɑ̃sə εllə sekʁule

sɔ̃ kɔʁp vit paʁ la defɑ̃sə də sɔ̃ suʁiʁə
disimylə sa sufʁɑ̃sə paʁ dεz- ekla də ʁiʁə
la sɔlitydə nə lɥi lεsə kɔmə sələ ami
sε ʁəvə ki vɛ̃kʁɔ̃ sεz- εnəmi

sε kʁi də detʁεsə sε laʁmə ɛ̃viziblə
dɑ̃ sεtə sɔsjete puʁʁi εllə ε la siblə
εllə i pɑ̃sə sələ dɑ̃ lə nwaʁ
la mɔʁ sələ eʃapatwaʁə dynə vi sɑ̃z- εspwaʁ