Poeme : Force Et Faiblesse

Vas t’en laisses mon âme dans sa chasteté
Arrêtes de la bafouiler
Chaque fois que tu appelles,
Ta voix l ’emporte dans l’immoralité
Tu reduis sa raison d’etre
Elle frissonne, elle vibre
Ses entrailles se déchirent
Sa raison devient ivresse
Sa pudeur devient faiblesse
Mon ame n’a point cultivé le charnel
La foi est son ame
Et la spiritualité son étincelle
Vas t’en laisses mon âme dans sa chasteté
Éloignes toi de mes sentiers
La piste de l’enfer congédiée
Chaque jour tu la ravives de tes braises
L’ eloignant au fil de temps de sa pureté
Elle ne veut se devetir de sa vertu
Elle se bat pour y rester.

va tɑ̃ lεsə mɔ̃n- amə dɑ̃ sa ʃastəte
aʁεtə də la bafuile
ʃakə fwa kə ty apεllə,
ta vwa lɑ̃pɔʁtə dɑ̃ limɔʁalite
ty ʁədɥi sa ʁεzɔ̃ dεtʁə
εllə fʁisɔnə, εllə vibʁə
sεz- ɑ̃tʁajə sə deʃiʁe
sa ʁεzɔ̃ dəvjɛ̃ ivʁεsə
sa pydœʁ dəvjɛ̃ fεblεsə
mɔ̃n- amə na pwɛ̃ kyltive lə ʃaʁnεl
la fwa ε sɔ̃n- amə
e la spiʁitɥalite sɔ̃n- etɛ̃sεllə
va tɑ̃ lεsə mɔ̃n- amə dɑ̃ sa ʃastəte
elwaɲə twa də mε sɑ̃tje
la pistə də lɑ̃fe kɔ̃ʒedje
ʃakə ʒuʁ ty la ʁavivə də tε bʁεzə
ləlwaɲɑ̃ o fil də tɑ̃ də sa pyʁəte
εllə nə vø sə dəvətiʁ də sa vεʁty
εllə sə ba puʁ i ʁεste.