Poeme : Nature

Nature un poème suffit il pour te décrir ?
Durant l’hivert tu t’endor
Quand le vent siffle
La neige gel des mains de vert
Le froid s’engoufre dans chacun de tes êtres
Il nous révéle notre réel

Puis l’aire devient un calme
Il sort de se long sommeil
La lumiére jaillit entre les arbres
La vie s’allume, les fleurs revivent
La pousse sort puis grandit
Le lapin nait puis court

Quand la chaleur se fait constante
C’est alor ke le blé jaunit
Que l’or envahi les terres
Le vent ce fait rare
Le soleil nous fait someil

Nait de là une multitude de couleurs
Le feu s’attache aux arbres
Le vent attisse ces flammes
Les brule et elle deviennent seche
Le sol couvert de ce brasier
Témoigne de cet enchantement

Et par les plus petites faille
Le cycle du someil s’instal
La nature vole dans ses bras

Elle crée elle même l’épanouissement
Du vent sur le champ de blés
Au silence sacré de la neige…

natyʁə œ̃ pɔεmə syfi il puʁ tə dekʁiʁ ?
dyʁɑ̃ livεʁ ty tɑ̃dɔʁ
kɑ̃ lə vɑ̃ siflə
la nεʒə ʒεl dε mɛ̃ də vεʁ
lə fʁwa sɑ̃ɡufʁə dɑ̃ ʃakœ̃ də tεz- εtʁə
il nu ʁevelə nɔtʁə ʁeεl

pɥi lεʁə dəvjɛ̃ œ̃ kalmə
il sɔʁ də sə lɔ̃ sɔmεj
la lymjeʁə ʒaji ɑ̃tʁə lεz- aʁbʁə
la vi salymə, lε flœʁ ʁəvive
la pusə sɔʁ pɥi ɡʁɑ̃di
lə lapɛ̃ nε pɥi kuʁ

kɑ̃ la ʃalœʁ sə fε kɔ̃stɑ̃tə
sεt- alɔʁ kə lə ble ʒoni
kə lɔʁ ɑ̃vai lε teʁə
lə vɑ̃ sə fε ʁaʁə
lə sɔlεj nu fε sɔmεj

nε də la ynə myltitydə də kulœʁ
lə fø sataʃə oz- aʁbʁə
lə vɑ̃ atisə sε flamə
lε bʁylə e εllə dəvjεne sεʃə
lə sɔl kuvεʁ də sə bʁazje
temwaɲə də sεt ɑ̃ʃɑ̃təmɑ̃

e paʁ lε plys pətitə fajə
lə siklə dy sɔmεj sɛ̃stal
la natyʁə vɔlə dɑ̃ sε bʁa

εllə kʁe εllə mεmə lepanuisəmɑ̃
dy vɑ̃ syʁ lə ʃɑ̃ də ble
o silɑ̃sə sakʁe də la nεʒə…