Poeme : L’oeil De L’enfer

Je l’ai moqueur et clair
Avec des reflets de feu
Vous glace en un eclair
Gelatineux don de Dieu.

Le monde s’y reflete
En de tragiques frissons d’or.
La beaute qui y halete
Peut contenir la mort.

Au sein de ses 1000 fragments
Couleur de bronze non-altere
Flotte la poussiere de diamants
Et le desir d’adulterer.

Les verges d’acier trempe
A cote semble ridicules
Pour sur, je l’ai mauvais
Comme une tempete au crepuscule.

Bien qu’il me pointe de ses doigts epais
Jamais, jamais il ne me regarde
Le grand recteur prefere s’epargner
De tombe dans mes yeux par megarde.

Seul au milieu d’un ciel chaud
Il m’attend comme derniere flamme.
Enfin, je tiendrais le flambeau
Car, enfin, le diable est une femme.

ʒə lε mɔkœʁ e klεʁ
avεk dε ʁəflε də fø
vu ɡlasə ɑ̃n- œ̃n- εklεʁ
ʒəlatinø dɔ̃ də djø.

lə mɔ̃də si ʁəflətə
ɑ̃ də tʁaʒik fʁisɔ̃ dɔʁ.
la botə ki i-alətə
pø kɔ̃təniʁ la mɔʁ.

o sɛ̃ də sε milə fʁaɡmɑ̃
kulœʁ də bʁɔ̃zə nɔ̃ altəʁə
flɔtə la pusjəʁə də djamɑ̃
e lə dəziʁ dadyltəʁe.

lε vεʁʒə- dasje tʁɑ̃pə
a kɔtə sɑ̃blə ʁidikylə
puʁ syʁ, ʒə lε movε
kɔmə ynə tɑ̃pətə o kʁəpyskylə.

bjɛ̃ kil mə pwɛ̃tə də sε dwaz- əpε
ʒamε, ʒamεz- il nə mə ʁəɡaʁdə
lə ɡʁɑ̃ ʁεktœʁ pʁəfəʁə səpaʁɲe
də tɔ̃bə dɑ̃ mεz- iø paʁ məɡaʁdə.

səl o miljø dœ̃ sjεl ʃo
il matɑ̃ kɔmə dεʁnjəʁə flamə.
ɑ̃fɛ̃, ʒə tjɛ̃dʁε lə flɑ̃bo
kaʁ, ɑ̃fɛ̃, lə djablə εt- ynə famə.