Poeme : Sans Bruit.

Je rime et je rame, la rime qui me rame
Comme une vague au fond de mer
Je rime les mots, que ma muse rame
Et rimait, l’ossature de mon poème
Qui étalent, l’espoir et le désespoir de mon cœur
Je rime et je rame, mes rimes folles
Qui m’emportaient vers les portiques du ciel,
Au village doré des rimes, sous la lueur des étoiles
La lune en prince m’accueille et me parle
De ses amis, Phébus le brillant et d’Orphée l’admirable
Je rime et je rame, entre la lucidité et le vertige
Tel un peintre qui colorait et vivifiait sa toile
De son âme et de son esprit
Je rime et ma muse ramait les mots et édifie
Tous les vers encore rougies et les calmes
Devant lequel ma mélancolie chancelle
Sous la rime qui la rame et l’assoupie
Je rime et je rame et la rime me rame
Et réveille ma folle envie, qui m’enflamme
De faire taire la rime de la détresse
Qui rame dans chaque âme
Et qui rime ses vers obscures
Et de vivre aux forets du soleil ou réside la poésie
Ou ne meurt le poète qu’en martyr.
Le 01/10/2012**

ʒə ʁimə e ʒə ʁamə, la ʁimə ki mə ʁamə
kɔmə ynə vaɡ o fɔ̃ də mεʁ
ʒə ʁimə lε mo, kə ma myzə ʁamə
e ʁimε, lɔsatyʁə də mɔ̃ pɔεmə
ki etalɑ̃, lεspwaʁ e lə dezεspwaʁ də mɔ̃ kœʁ
ʒə ʁimə e ʒə ʁamə, mε ʁimə fɔlə
ki mɑ̃pɔʁtε vεʁ lε pɔʁtik dy sjεl,
o vilaʒə dɔʁe dε ʁimə, su la lɥœʁ dεz- etwalə
la lynə ɑ̃ pʁɛ̃sə makœjə e mə paʁlə
də sεz- ami, febys lə bʁijɑ̃ e dɔʁfe ladmiʁablə
ʒə ʁimə e ʒə ʁamə, ɑ̃tʁə la lysidite e lə vεʁtiʒə
tεl œ̃ pɛ̃tʁə ki kɔlɔʁε e vivifjε sa twalə
də sɔ̃n- amə e də sɔ̃n- εspʁi
ʒə ʁimə e ma myzə ʁamε lε moz- e edifi
tus lε vεʁz- ɑ̃kɔʁə ʁuʒiz- e lε kalmə
dəvɑ̃ ləkεl ma melɑ̃kɔli ʃɑ̃sεllə
su la ʁimə ki la ʁamə e lasupi
ʒə ʁimə e ʒə ʁamə e la ʁimə mə ʁamə
e ʁevεjə ma fɔlə ɑ̃vi, ki mɑ̃flamə
də fεʁə tεʁə la ʁimə də la detʁεsə
ki ʁamə dɑ̃ ʃakə amə
e ki ʁimə sε vεʁz- ɔpskyʁə
e də vivʁə o fɔʁε dy sɔlεj u ʁezidə la pɔezi
u nə məʁ lə pɔεtə kɑ̃ maʁtiʁ.
lə zeʁo œ̃ slaʃ di- slaʃ dø milə duzə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə