Poeme : Le Paumé

Celle que j’ai cru aimer
Est une minette
Si belle, qu’elle
M’a tourmenté, déjanté
La cervelle
Se pavanait dès qu’elle ;
Me voyait la sotte
Se prenait la pataude
Pour une starlette
La passion, des clous
L’amour, des sornettes
Répliquais, la girouette
Et celle qui m’a sérieusement
Aimé, cette midinette
Autant que je la repoussais
Autant qu’elle me faisait la tête
Sans dire assez
La crédule, me talonnais
Tout le temps
Avec ses minauderies
Pour me faire plier
La Juliette
A force de penser
Et pour être honnête
Ni la starlette
Ni la midinette
Qu’il fallait, citer de bébête
Mais l’étourdi, le Don Quichotte
Qui se targuais, d’être
Un godelureau, a la cote
S’est avéré, une godiche
A deux pattes.

LE. 09/04/06**

sεllə kə ʒε kʁy εme
εt- ynə minεtə
si bεllə, kεllə
ma tuʁmɑ̃te, deʒɑ̃te
la sεʁvεllə
sə pavanε dε kεllə,
mə vwajε la sɔtə
sə pʁənε la patodə
puʁ ynə staʁlεtə
la pasjɔ̃, dε klus
lamuʁ, dε sɔʁnεtə
ʁeplikε, la ʒiʁuεtə
e sεllə ki ma seʁjøzəmɑ̃
εme, sεtə midinεtə
otɑ̃ kə ʒə la ʁəpusε
otɑ̃ kεllə mə fəzε la tεtə
sɑ̃ diʁə ase
la kʁedylə, mə talɔnε
tu lə tɑ̃
avεk sε minodəʁi
puʁ mə fεʁə plje
la ʒyljεtə
a fɔʁsə də pɑ̃se
e puʁ εtʁə ɔnεtə
ni la staʁlεtə
ni la midinεtə
kil falε, site də bebεtə
mε letuʁdi, lə dɔ̃ kiʃɔtə
ki sə taʁɡε, dεtʁə
œ̃ ɡɔdəlyʁo, a la kɔtə
sεt- aveʁe, ynə ɡɔdiʃə
a dø patə.

lə pwɛ̃ zeʁo nəf slaʃ zeʁo katʁə slaʃ zeʁo siz- asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə