Poeme : Quand L’inspiration M’y Manque

Sans parler je pense et je pense
À remonter de l’ombre ma constance
Qui me nourris de vigilance en pensant
À l’heure ou le jour en transe
De ses yeux source de lumière
Caresse mon âpre silence
Qui me distrait la raison
Silence amer, silence de mort
À chaque seconde ou j’avance
Devant mon impuissance
Fauchaient les minutes les feuilles
Fanées de mon calme
Ou toute pensée se démembre
Rejoignait sans encombre
Le bleu inquiétant du mal de mon âme
Et pour augmenter le défi qui m’obsède
Devant l’intense ardeur qui me possède
Je recommence et j’avance, j’avance
Tantôt par obstination, tantôt par espérance
Le chemin se tait… . compte mes pas
Déchirure… . . défaite au cœur de l’ailleurs
Je rentre et je sors de la même porte du néant.
**Tulipe N.

sɑ̃ paʁle ʒə pɑ̃sə e ʒə pɑ̃sə
a ʁəmɔ̃te də lɔ̃bʁə ma kɔ̃stɑ̃sə
ki mə nuʁʁi də viʒilɑ̃sə ɑ̃ pɑ̃sɑ̃
a lœʁ u lə ʒuʁ ɑ̃ tʁɑ̃zə
də sεz- iø suʁsə də lymjεʁə
kaʁεsə mɔ̃n- apʁə silɑ̃sə
ki mə distʁε la ʁεzɔ̃
silɑ̃sə ame, silɑ̃sə də mɔʁ
a ʃakə səɡɔ̃də u ʒavɑ̃sə
dəvɑ̃ mɔ̃n- ɛ̃pɥisɑ̃sə
foʃε lε minytə lε fœjə
fane də mɔ̃ kalmə
u tutə pɑ̃se sə demɑ̃bʁə
ʁəʒwaɲε sɑ̃z- ɑ̃kɔ̃bʁə
lə blø ɛ̃kjetɑ̃ dy mal də mɔ̃n- amə
e puʁ oɡmɑ̃te lə defi ki mɔpsεdə
dəvɑ̃ lɛ̃tɑ̃sə aʁdœʁ ki mə pɔsεdə
ʒə ʁəkɔmɑ̃sə e ʒavɑ̃sə, ʒavɑ̃sə
tɑ̃to paʁ ɔpstinasjɔ̃, tɑ̃to paʁ εspeʁɑ̃sə
lə ʃəmɛ̃ sə tε… kɔ̃tə mε pa
deʃiʁyʁə… defεtə o kœʁ də lajœʁ
ʒə ʁɑ̃tʁə e ʒə sɔʁ də la mεmə pɔʁtə dy neɑ̃.
asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə tylipə εn.