Poeme : La Vie Est Une Fleur.

Avec son sourire d’aube cachée
Dans le singulier d’une fleur
Sir printemps animait de sa beauté
Le cœur des jours et l’amoureuse fraîcheur
Des matins, gardiennes des paysages
Entouré des belles vierges
Fleurs aux mille charmes et fragrances
Aux tendres sourires d’enfance
Et leurs attirantes robes de comtesses
En grand Maître ouvra la grande kermesse
De la verdure, de l’amour, de la danse
Et de l’essaim des lèvres, le chant des noces.

Le vers à son rire du jour
La rime son sourire de joie infini
Au paysage du poème, de mille images
D’amour, de mille écrits
Qu’aucun temps n’endommage
Et mémoire n’oubli
Comme la lune- orange
Au ciel accroché
Que ni vent, ni orage
N’éteint son sourire ni ses reflets.
***TLPN**

avεk sɔ̃ suʁiʁə dobə kaʃe
dɑ̃ lə sɛ̃ɡylje dynə flœʁ
siʁ pʁɛ̃tɑ̃z- animε də sa bote
lə kœʁ dε ʒuʁz- e lamuʁøzə fʁεʃœʁ
dε matɛ̃, ɡaʁdjεnə dε pεizaʒə
ɑ̃tuʁe dε bεllə vjεʁʒə
flœʁz- o milə ʃaʁməz- e fʁaɡʁɑ̃sə
o tɑ̃dʁə- suʁiʁə dɑ̃fɑ̃sə
e lœʁz- atiʁɑ̃tə ʁɔbə də kɔmtesə
ɑ̃ ɡʁɑ̃ mεtʁə uvʁa la ɡʁɑ̃də kεʁmεsə
də la vεʁdyʁə, də lamuʁ, də la dɑ̃sə
e də lesɛ̃ dε lεvʁə, lə ʃɑ̃ dε nɔsə.
asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə
lə vεʁz- a sɔ̃ ʁiʁə dy ʒuʁ
la ʁimə sɔ̃ suʁiʁə də ʒwa ɛ̃fini
o pεizaʒə dy pɔεmə, də milə imaʒə
damuʁ, də milə ekʁi
kokœ̃ tɑ̃ nɑ̃dɔmaʒə
e memwaʁə nubli
kɔmə la lynə ɔʁɑ̃ʒə
o sjεl akʁoʃe
kə ni vɑ̃, ni ɔʁaʒə
netɛ̃ sɔ̃ suʁiʁə ni sε ʁəflε.
asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə te εl pe εn asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə