Poeme : Au Bout Du Tunnel

Au bout du tunnel, une lumière danse
Elle danse pour les âmes qui errent,
Elle danse de joie car la vie est un leurre

A la croisée des chemins, un oiseau de passage
Dans son bec un chat noir, semble implorer mon aide
Dans ce monde bizarre où volent les chevaux,
Une plume de soie en guise d’armure.

L’aiguille de l’horloge remonte le temps,
S’arrête un instant, dévale la pente
Puis dans un rythme fou, accélère le pouls
Avant de mourir au gré du silence

L’existence n’a de sens que celui qu’on lui donne
Nos croyances effacent nos insuffisances
Et le monde explose de sa folie
Comme un train déraille au cœur de la nuit

Le jour qui se lève dévoile les mystères
Décrit l’infini, érige l’horizon
Comme un rayon de lune
Eclairant les astres.

o bu dy tœ̃nεl, ynə lymjεʁə dɑ̃sə
εllə dɑ̃sə puʁ lεz- amə ki eʁe,
εllə dɑ̃sə də ʒwa kaʁ la vi εt- œ̃ ləʁə

a la kʁwaze dε ʃəmɛ̃, œ̃n- wazo də pasaʒə
dɑ̃ sɔ̃ bεk œ̃ ʃa nwaʁ, sɑ̃blə ɛ̃plɔʁe mɔ̃n- εdə
dɑ̃ sə mɔ̃də bizaʁə u vɔle lε ʃəvo,
ynə plymə də swa ɑ̃ ɡizə daʁmyʁə.

lεɡɥjə də lɔʁlɔʒə ʁəmɔ̃tə lə tɑ̃,
saʁεtə œ̃n- ɛ̃stɑ̃, devalə la pɑ̃tə
pɥi dɑ̃z- œ̃ ʁitmə fu, akselεʁə lə pul
avɑ̃ də muʁiʁ o ɡʁe dy silɑ̃sə

lεɡzistɑ̃sə na də sɑ̃s kə səlɥi kɔ̃ lɥi dɔnə
no kʁwajɑ̃səz- efase noz- ɛ̃syfizɑ̃sə
e lə mɔ̃də εksplozə də sa fɔli
kɔmə œ̃ tʁɛ̃ deʁajə o kœʁ də la nɥi

lə ʒuʁ ki sə lεvə devwalə lε mistεʁə
dekʁi lɛ̃fini, eʁiʒə lɔʁizɔ̃
kɔmə œ̃ ʁεjɔ̃ də lynə
εklεʁɑ̃ lεz- astʁə.