Poeme : Art Divain

Toute ma vie je cours aprés
Etant tombé dans la marmite
Lorsque j’etais enfant,
C’est l’ultime reve supreme
Et partout ou il est present,
Il enchante et emerveille l’esprit
Mais il est comme une maitresse
N’etant jamais satisfaite
Et vous posedant l’ame
Jusqu’a la rongé
Et losque on croit la posedé,
Elle s’evapore telle une goute d’eau
Qui serais venu du paradis ;
Quant a moi poete maudit
Son image divine, m’obsede.

Varens

tutə ma vi ʒə kuʁz- apʁe
ətɑ̃ tɔ̃be dɑ̃ la maʁmitə
lɔʁskə ʒətεz- ɑ̃fɑ̃,
sε lyltimə ʁəvə sypʁəmə
e paʁtu u il ε pʁəze,
il ɑ̃ʃɑ̃tə e əmεʁvεjə lεspʁi
mεz- il ε kɔmə ynə mεtʁεsə
nətɑ̃ ʒamε satisfεtə
e vu pozədɑ̃ lamə
ʒyska la ʁɔ̃ʒe
e lɔskə ɔ̃ kʁwa la pozəde,
εllə səvapɔʁə tεllə ynə ɡutə do
ki səʁε vəny dy paʁadi,
kɑ̃ a mwa poətə modi
sɔ̃n- imaʒə divinə, mɔpsədə.

vaʁɛ̃