Poeme : La Chienne

Ce soir d’été je reste là planté
Sur le seuil de ma porte
La pluie fine m’apporte
La bonne odeur de la terre mouillée

Et puis je reste là
Mon enfance se fait lointaine
Je ne la vois plus qu’à peine
Comme un pays d’où l’on s’en va

Avec toi j’appareille alors
A bord de ma quarantaine
Je t’aime et je t’emmène
Là bas dans mes images

Toi qui ne sera jamais
Une grande personne
Ne me quitte jamais
Je t’en somme

Comme dans un voyage en province
Comme j’ai fait notre vie de prince
Nous irons vers la soixantaine
Dans la maison que j’aime

Puis plus tard sur le chemin
Il faudra bien qu’elle vienne
Celle qui me dira viens
Tu sais bien je l’appelle la chienne

Lorsque je serai dans les nuages
Pour te dire que je t’aime toujours
Je t’enverrai des messages sur des images
Qui t’assureront de tout mon amour

Je t’aime
Toi qui ne sera jamais
Une grande personne
Ne me quitte jamais
Je t’en somme

sə swaʁ dete ʒə ʁεstə la plɑ̃te
syʁ lə səj də ma pɔʁtə
la plɥi finə mapɔʁtə
la bɔnə ɔdœʁ də la teʁə muje

e pɥi ʒə ʁεstə la
mɔ̃n- ɑ̃fɑ̃sə sə fε lwɛ̃tεnə
ʒə nə la vwa plys ka pεnə
kɔmə œ̃ pεi du lɔ̃ sɑ̃ va

avεk twa ʒapaʁεjə alɔʁ
a bɔʁ də ma kaʁɑ̃tεnə
ʒə tεmə e ʒə tɑ̃mεnə
la ba dɑ̃ mεz- imaʒə

twa ki nə səʁa ʒamε
ynə ɡʁɑ̃də pεʁsɔnə
nə mə kitə ʒamε
ʒə tɑ̃ sɔmə

kɔmə dɑ̃z- œ̃ vwajaʒə ɑ̃ pʁɔvɛ̃sə
kɔmə ʒε fε nɔtʁə vi də pʁɛ̃sə
nuz- iʁɔ̃ vεʁ la swasɑ̃tεnə
dɑ̃ la mεzɔ̃ kə ʒεmə

pɥi plys taʁ syʁ lə ʃəmɛ̃
il fodʁa bjɛ̃ kεllə vjεnə
sεllə ki mə diʁa vjɛ̃
ty sε bjɛ̃ ʒə lapεllə la ʃjεnə

lɔʁskə ʒə səʁε dɑ̃ lε nɥaʒə
puʁ tə diʁə kə ʒə tεmə tuʒuʁ
ʒə tɑ̃veʁε dε mesaʒə syʁ dεz- imaʒə
ki tasyʁəʁɔ̃ də tu mɔ̃n- amuʁ

ʒə tεmə
twa ki nə səʁa ʒamε
ynə ɡʁɑ̃də pεʁsɔnə
nə mə kitə ʒamε
ʒə tɑ̃ sɔmə