Poeme : A*V*E*N*I*R + Beau

Ce telephone rouge qui n’arrete pas de sonner
Cette fontaine qui bouge et pleut sous l’ondée
Ce son mat des hallogenes qui m’empeche de rever
Me rendent malade de vivre ma petite vie dorée

Union decisive de l’amour et de l’urgent
Le tic tac de l’avenir explose mes tympans
Compte a rebours sournois qui sourit des tourments
Qu’il m’inspire a vouloir desesperer les enfants

J’ai quinze ans, bien jeune pour mourire
J’ai quinze ans, si agée pour sourire
En tout cas assez vieille pour decider de l’avenir
Mais putain dites moi, qu’est-ce que je vais devenir ? ?

J’aimerai tellement savoir
Mais comme les autres il faut croire
Que les demains sont plus beaux
Lorsqu’on regarde vers le haut…

sə təlεfɔnə ʁuʒə ki naʁətə pa də sɔne
sεtə fɔ̃tεnə ki buʒə e plø su lɔ̃de
sə sɔ̃ ma dεz- alɔʒənə ki mɑ̃pεʃə də ʁəve
mə ʁɑ̃de maladə də vivʁə ma pətitə vi dɔʁe

ynjɔ̃ dəsizivə də lamuʁ e də lyʁʒe
lə tik tak də lavəniʁ εksplozə mε tɛ̃pɑ̃
kɔ̃tə a ʁəbuʁ suʁnwa ki suʁi dε tuʁmɑ̃
kil mɛ̃spiʁə a vulwaʁ dəzεspəʁe lεz- ɑ̃fɑ̃

ʒε kɛ̃zə ɑ̃, bjɛ̃ ʒənə puʁ muʁiʁə
ʒε kɛ̃zə ɑ̃, si aʒe puʁ suʁiʁə
ɑ̃ tu ka ase vjεjə puʁ dəside də lavəniʁ
mε pytɛ̃ ditə mwa, kε sə kə ʒə vε dəvəniʁ ? ?

ʒεməʁε tεllmɑ̃ savwaʁ
mε kɔmə lεz- otʁəz- il fo kʁwaʁə
kə lε dəmɛ̃ sɔ̃ plys bo
lɔʁskɔ̃ ʁəɡaʁdə vεʁ lə-o…