Poeme : Une Rose Blanche

Une rose blanche
Que je tenais contre moi
M’a dit ce dimanche
Qu’elle n’attendait que toi

Comme nous étions parties
Sur des voies différentes
Pensant nous être tout dit
Sur ces amours lassantes

J’ai sentis des larmes
Couler de ses pétales
Brisant ainsi le charmes
De cet amour marginal

Tout doucement
Cette rose se meurt
De n’avoir pas vue avant
Où se trouvait le bonheur

Elle ne demande plus rien
Aucune envie ne l’assaille
Elle accepte ce destin
Qui lui brise les entrailles

ynə ʁozə blɑ̃ʃə
kə ʒə tənε kɔ̃tʁə mwa
ma di sə dimɑ̃ʃə
kεllə natɑ̃dε kə twa

kɔmə nuz- esjɔ̃ paʁti
syʁ dε vwa difeʁɑ̃tə
pɑ̃sɑ̃ nuz- εtʁə tu di
syʁ sεz- amuʁ lasɑ̃tə

ʒε sɑ̃ti dε laʁmə
kule də sε petalə
bʁizɑ̃ ɛ̃si lə ʃaʁmə
də sεt amuʁ maʁʒinal

tu dusəmɑ̃
sεtə ʁozə sə məʁ
də navwaʁ pa vɥ avɑ̃
u sə tʁuvε lə bɔnœʁ

εllə nə dəmɑ̃də plys ʁjɛ̃
okynə ɑ̃vi nə lasajə
εllə aksεptə sə dεstɛ̃
ki lɥi bʁizə lεz- ɑ̃tʁajə