Poeme : Elle

Le soleil brille de mille feu
Sur une parcelle de ma vie
Je regarde la finalité du jeu
Cette occasion de poursuivre ici

La recherche de je ne sais plus
Ni de je ne sais plus où
Vers cet infini qui réclame son dû
Qui demande de ma vie juste un bout

Elle, regarde le sourire aux lèvres
Que je m’efface doucement de son horizon
Elle, fait partie de mon rêve
De mon monde, celui qui tourne pas rond

J’aimerai bien lui dire, reviens
Mais comment dire à un souvenir
Un vieux souvenir en peau d’chagrin
Parti en un sourire vers un avenir

Où plus rien n’a d’importance
Si ce n’est les on dit de ces étranger
Qui jouent les hommes de confiance
Mais qui n’attendent que ça pour nous bouffer

Et elle, suave et morbide
Qui n’attend que ça
Dans des odeurs putrides
De s’attacher à moi

Pour me faire esclave
De ses chimères
Pendant qu’elle, se gave
De toute mes misère

lə sɔlεj bʁijə də milə fø
syʁ ynə paʁsεllə də ma vi
ʒə ʁəɡaʁdə la finalite dy ʒø
sεtə ɔkazjɔ̃ də puʁsɥivʁə isi

la ʁəʃεʁʃə də ʒə nə sε plys
ni də ʒə nə sε plysz- u
vεʁ sεt ɛ̃fini ki ʁeklamə sɔ̃ dy
ki dəmɑ̃də də ma vi ʒystə œ̃ bu

εllə, ʁəɡaʁdə lə suʁiʁə o lεvʁə
kə ʒə mefasə dusəmɑ̃ də sɔ̃n- ɔʁizɔ̃
εllə, fε paʁti də mɔ̃ ʁεvə
də mɔ̃ mɔ̃də, səlɥi ki tuʁnə pa ʁɔ̃

ʒεməʁε bjɛ̃ lɥi diʁə, ʁəvjɛ̃
mε kɔmɑ̃ diʁə a œ̃ suvəniʁ
œ̃ vjø suvəniʁ ɑ̃ po dʃaɡʁɛ̃
paʁti ɑ̃n- œ̃ suʁiʁə vεʁz- œ̃n- avəniʁ

u plys ʁjɛ̃ na dɛ̃pɔʁtɑ̃sə
si sə nε lεz- ɔ̃ di də sεz- etʁɑ̃ʒe
ki ʒue lεz- ɔmə də kɔ̃fjɑ̃sə
mε ki natɑ̃de kə sa puʁ nu bufe

e εllə, sɥavə e mɔʁbidə
ki natɑ̃ kə sa
dɑ̃ dεz- ɔdœʁ pytʁidə
də sataʃe a mwa

puʁ mə fεʁə εsklavə
də sε ʃimεʁə
pɑ̃dɑ̃ kεllə, sə ɡavə
də tutə mε mizεʁə