Poeme : Rengaine

Sur ce petit chemin de vie
J’y ai ressenti des envies,
Quelque notes de musiques
Pour une histoire unique,
Se présentant sur une scène
Tout en poussant une rengaine.

Avec ce petit air chantant
Qui tourne en tête tout le temps,
Je me lessive le cerveau
De mélodie de caniveau,
Qui bien loin de me divertir
Me donne une envie de vomir.
C’est l’angoisse d’une rengaine
Au bout d’un moment met la haine,
Tout en vous sortant par les yeux
Qui vous met en gris le ciel bleu,
Elle n’est plus de la musique
Mais une vrai douleur physique.

W. L.
19/09/2015

syʁ sə pəti ʃəmɛ̃ də vi
ʒi ε ʁəsɑ̃ti dεz- ɑ̃vi,
kεlkə nɔtə də myzik
puʁ ynə istwaʁə ynikə,
sə pʁezɑ̃tɑ̃ syʁ ynə sεnə
tut- ɑ̃ pusɑ̃ ynə ʁɑ̃ɡεnə.

avεk sə pəti εʁ ʃɑ̃tɑ̃
ki tuʁnə ɑ̃ tεtə tu lə tɑ̃,
ʒə mə lesivə lə sεʁvo
də melɔdi də kanivo,
ki bjɛ̃ lwɛ̃ də mə divεʁtiʁ
mə dɔnə ynə ɑ̃vi də vɔmiʁ.
sε lɑ̃ɡwasə dynə ʁɑ̃ɡεnə
o bu dœ̃ mɔmɑ̃ mεt la-εnə,
tut- ɑ̃ vu sɔʁtɑ̃ paʁ lεz- iø
ki vu mεt ɑ̃ ɡʁi lə sjεl blø,
εllə nε plys də la myzikə
mεz- ynə vʁε dulœʁ fizikə.

dubləve. εl.
diz- nəf slaʃ zeʁo nəf slaʃ dø milə kɛ̃zə