Poeme : Manque

Avec ton départ vient le manque
Et la tristesse qui le flanque,
Je ne retrouve plus ta main
Elle est partie dans le lointain
Sans un espoir de lendemain,
Un vol lourd de sombre corbeau
Recouvre un horizon nouveau
Qui me glace jusqu’à la peau
Et au plus profond de mon cœur,
Ce manque vient comme une peur
Distillé en une stupeur,
Qui se change en une addiction
D’un obscur manteau d’oppression
Par le manque de ta passion,
Sous l’aile de ce noir oiseau
Défile des champs d’oripeau
Pour un vide venu trop tôt,
Remplissant cette solitude,
Et ce manque comme un prélude
D’une plus grande servitude,
Qui m’entraine vers un nulle part,
Ou cette tristesse m’empare
Quand la vie vient qui nous sépare,
Te toi me reste que le manque.

W. L.
16/01/2016

avεk tɔ̃ depaʁ vjɛ̃ lə mɑ̃kə
e la tʁistεsə ki lə flɑ̃kə,
ʒə nə ʁətʁuvə plys ta mɛ̃
εllə ε paʁti dɑ̃ lə lwɛ̃tɛ̃
sɑ̃z- œ̃n- εspwaʁ də lɑ̃dəmɛ̃,
œ̃ vɔl luʁ də sɔ̃bʁə kɔʁbo
ʁəkuvʁə œ̃n- ɔʁizɔ̃ nuvo
ki mə ɡlasə ʒyska la po
e o plys pʁɔfɔ̃ də mɔ̃ kœʁ,
sə mɑ̃kə vjɛ̃ kɔmə ynə pœʁ
distije ɑ̃n- ynə stypœʁ,
ki sə ʃɑ̃ʒə ɑ̃n- ynə adiksjɔ̃
dœ̃n- ɔpskyʁ mɑ̃to dɔpʁesjɔ̃
paʁ lə mɑ̃kə də ta pasjɔ̃,
su lεlə də sə nwaʁ wazo
defilə dε ʃɑ̃ dɔʁipo
puʁ œ̃ vidə vəny tʁo to,
ʁɑ̃plisɑ̃ sεtə sɔlitydə,
e sə mɑ̃kə kɔmə œ̃ pʁelydə
dynə plys ɡʁɑ̃də sεʁvitydə,
ki mɑ̃tʁεnə vεʁz- œ̃ nylə paʁ,
u sεtə tʁistεsə mɑ̃paʁə
kɑ̃ la vi vjɛ̃ ki nu sepaʁə,
tə twa mə ʁεstə kə lə mɑ̃kə.

dubləve. εl.
sεzə slaʃ zeʁo œ̃ slaʃ dø milə sεzə