Poeme : Arrete

Arrete de me parler
Tu ne fais qu’empirer
Le mal que je ne cesse de comsomer
Arrete de maimer
Et de me mettre dans tes pensées
Je ne taime plus
Je ne reviendrai pas sur ma décision
Je ne taime plus
Arrete detre du poison
Arrete de me faire du mal
Je ne tai rien fait
Tu es vraiment illégal
T es si laid
Je suis peut etre méchante
Mais jen suis consciente
Je veux tellement te tuer
Pour enfin tarreter
Combien tu en fera souffir
Combien n’auront plus le sourir
Et combien voudront mourir
Arrete de m’empoisoner la vie
Jaimerais que se soit fini

aʁətə də mə paʁle
ty nə fε kɑ̃piʁe
lə mal kə ʒə nə sεsə də kɔmsɔme
aʁətə də mεme
e də mə mεtʁə dɑ̃ tε pɑ̃se
ʒə nə tεmə plys
ʒə nə ʁəvjɛ̃dʁε pa syʁ ma desizjɔ̃
ʒə nə tεmə plys
aʁətə dətʁə dy pwazɔ̃
aʁətə də mə fεʁə dy mal
ʒə nə tε ʁjɛ̃ fε
ty ε vʁεmɑ̃ illeɡal
te ε si lε
ʒə sɥi pø εtʁə meʃɑ̃tə
mε ʒεn sɥi kɔ̃sjɑ̃tə
ʒə vø tεllmɑ̃ tə tɥe
puʁ ɑ̃fɛ̃ taʁəte
kɔ̃bjɛ̃ ty ɑ̃ fəʁa sufiʁ
kɔ̃bjɛ̃ noʁɔ̃ plys lə suʁiʁ
e kɔ̃bjɛ̃ vudʁɔ̃ muʁiʁ
aʁətə də mɑ̃pwazɔne la vi
ʒεməʁε kə sə swa fini