Poeme : Avenir

Les amours pousent, passent, épices (… )
Le long des années mortes
L’avenir luit aux éclairs lisses
Une vie sans clef, s’emporte (… )

Donne moi ton doigt à bague
Et du bout des mains de massage
Je me couvre d’huile en vague
Me jette dans l’arène omnifage…

Les combats rudes formateurs
Me transçande et forge mon étui
Dans lequel les bruits de tort, peur (… )
Se cassent le nez, drôle d’ennui…

Les âmes vilaines finissent en endroits torrides
Les plus pures renaissent en mille cieux
Que deviennent celle perdues, arides
Dont le cœur meurt, transpercé d’un pieu ?

lεz- amuʁ puze, pase, episəs (… )
lə lɔ̃ dεz- ane mɔʁtə
lavəniʁ lɥi oz- eklεʁ lisə
ynə vi sɑ̃ kle, sɑ̃pɔʁtə (… )

dɔnə mwa tɔ̃ dwa a baɡ
e dy bu dε mɛ̃ də masaʒə
ʒə mə kuvʁə dɥilə ɑ̃ vaɡ
mə ʒεtə dɑ̃ laʁεnə ɔmnifaʒə…

lε kɔ̃ba ʁydə fɔʁmatœʁ
mə tʁɑ̃sɑ̃də e fɔʁʒə mɔ̃n- etɥi
dɑ̃ ləkεl lε bʁɥi də tɔʁ, pəʁ (… )
sə kase lə ne, dʁolə dɑ̃nɥi…

lεz- amə vilεnə finise ɑ̃n- ɑ̃dʁwa tɔʁidə
lε plys pyʁə ʁənεse ɑ̃ milə sjø
kə dəvjεne sεllə pεʁdɥ, aʁidə
dɔ̃ lə kœʁ məʁ, tʁɑ̃spεʁse dœ̃ pjø ?