Poeme : L’homme Souverain (Jaime Pas Ce Titre)

Toi si belle, si sensuelle, la lumiere t’eveille
Laisses ton amour nous inonder de sa splendeur
Toi seul peu nous sauver de cette realité cruelle.

Les canons tirent, se dechainnent sur l’autre rive,
Agenouillé, son fils a terre, une mere en pleur
Les combats, le sang, voila la mort qui s’active.

Nous on reste là, desabusés, protegés par ton aura
Tes tendres couleurs s’annoncent et le rouge s’efface
Le bruit des bombes se retire, tes chants le remplace
Harmonie ephemere, c’est grace a toi qu’on garde foi.

La bas ils ont besoin de toi, reveilles les de ta beauté !
Donnes le calme de l’eau a tous naufragés, ces opprimés !
Que souffle la tempete sur ceux qui veulent le pouvoir !
Que le conflit de tes quatre vents chasse le desespoir !

Dehors il y a la nuit qui murmure qui je suis
Sans etre rassure, sur la corde raide je vie.
Je me laisse parter par le vent…
Ligotée par derriére, et bailloné par devant ! ! !

twa si bεllə, si sɑ̃sɥεllə, la lymjəʁə təvεjə
lεsə tɔ̃n- amuʁ nuz- inɔ̃de də sa splɑ̃dœʁ
twa səl pø nu sove də sεtə ʁəalite kʁyεllə.

lε kanɔ̃ tiʁe, sə dəʃɛ̃ne syʁ lotʁə ʁivə,
aʒənuje, sɔ̃ fisz- a teʁə, ynə məʁə ɑ̃ plœʁ
lε kɔ̃ba, lə sɑ̃, vwala la mɔʁ ki saktivə.

nuz- ɔ̃ ʁεstə la, dəzabyze, pʁɔtəʒe paʁ tɔ̃n- oʁa
tε tɑ̃dʁə- kulœʁ sanɔ̃se e lə ʁuʒə sefasə
lə bʁɥi dε bɔ̃bə sə ʁətiʁə, tε ʃɑ̃ lə ʁɑ̃plasə
aʁmɔni εfəməʁə, sε ɡʁasə a twa kɔ̃ ɡaʁdə fwa.

la ba ilz- ɔ̃ bəzwɛ̃ də twa, ʁəvεjə lε də ta bote !
dɔnə lə kalmə də lo a tus nofʁaʒe, sεz- ɔpʁime !
kə suflə la tɑ̃pətə syʁ sø ki vəle lə puvwaʁ !
kə lə kɔ̃fli də tε katʁə vɑ̃ ʃasə lə dəzεspwaʁ !

dəɔʁz- il i a la nɥi ki myʁmyʁə ki ʒə sɥi
sɑ̃z- εtʁə ʁasyʁə, syʁ la kɔʁdə ʁεdə ʒə vi.
ʒə mə lεsə paʁte paʁ lə vɑ̃…
liɡɔte paʁ dəʁjeʁə, e bajɔne paʁ dəvɑ̃ ! ! !