Poeme : Surface

Mon amour, la distance qui nous sépare est la taille de mon entaille.
Rends grâce au vent faisant que ma coque te sillonne ; jusqu’au jet vain des filets de mon angoisse. Écume les de ta profonde patience, ils sont orphelins de l’horizon aboli.
L’écale me condamne à l’effleurement de tes soupirs.
Miroir évanescent.

mɔ̃n- amuʁ, la distɑ̃sə ki nu sepaʁə ε la tajə də mɔ̃n- ɑ̃tajə.
ʁɑ̃ ɡʁasə o vɑ̃ fəzɑ̃ kə ma kɔkə tə sijɔnə, ʒysko ʒεt vɛ̃ dε filε də mɔ̃n- ɑ̃ɡwasə. ekymə lε də ta pʁɔfɔ̃də pasjɑ̃sə, il sɔ̃t- ɔʁfəlɛ̃ də lɔʁizɔ̃ abɔli.
lekalə mə kɔ̃damnə a lefləʁəmɑ̃ də tε supiʁ.
miʁwaʁ evanesɑ̃.