Poeme : Psy Chez Des Hic

L ’implacable lourdeur du corps
Qui m ’enchaine
Du crépuscule vers l ’aurore
Sur la voie onirique des songes
Se meut d ’étranges façons

Durant cet abandon nocturne, il
Livre quelques secrets somnambules
Que ma conscience ne résume
Ni n ’assume meme sur le divan

Dans l ’antre de cet être diurne
Vit tapis dans l ’ombre des scrupules
Et nourrit des désirs lugubres
Que l ’aube peine à lever
Ni n’extrait ce qui l ’a encombrée.

Inertie des pensées
Figées telles un fossile
Semblent vouloir témoigner
En silence mais piégées

Seuls, l ’oeil aiguisé et
L’oreille avertie de l ’homme
Assis en face accueillent
Ni ne se lassent
D ’entendre le conte
Imaginaire qu’elle dessine

Enjolive ou dramatise
A sa guise ses récits
Sur cet amour légendaire
Dont elle ne sait
Ni veut se défaire.

Entretenant ainsi
Ce qui ne doit aboutir
De ce désir…

lɛ̃plakablə luʁdœʁ dy kɔʁ
ki mɑ̃ʃεnə
dy kʁepyskylə vεʁ loʁɔʁə
syʁ la vwa ɔniʁikə dε sɔ̃ʒə
sə mø detʁɑ̃ʒə fasɔ̃

dyʁɑ̃ sεt abɑ̃dɔ̃ nɔktyʁnə, il
livʁə kεlk sεkʁε sɔmnɑ̃bylə
kə ma kɔ̃sjɑ̃sə nə ʁezymə
ni nasymə məmə syʁ lə divɑ̃

dɑ̃ lɑ̃tʁə də sεt εtʁə djyʁnə
vit tapi dɑ̃ lɔ̃bʁə dε skʁypylə
e nuʁʁi dε deziʁ lyɡybʁə
kə lobə pεnə a ləve
ni nεkstʁε sə ki la ɑ̃kɔ̃bʁe.

inεʁsi dε pɑ̃se
fiʒe tεlləz- œ̃ fɔsilə
sɑ̃ble vulwaʁ temwaɲe
ɑ̃ silɑ̃sə mε pjeʒe

səl, lɔεj εɡize e
lɔʁεjə avεʁti də lɔmə
asiz- ɑ̃ fasə akœje
ni nə sə lase
dɑ̃tɑ̃dʁə lə kɔ̃tə
imaʒinεʁə kεllə desinə

ɑ̃ʒɔlivə u dʁamatizə
a sa ɡizə sε ʁesi
syʁ sεt amuʁ leʒɑ̃dεʁə
dɔ̃ εllə nə sε
ni vø sə defεʁə.

ɑ̃tʁətənɑ̃ ɛ̃si
sə ki nə dwa abutiʁ
də sə deziʁ…