Poeme : Sans Toi

Sans toi je redeviendrai perdue
Dans le néant de nos grandes rues
Dans ce tunnel sans fin
Où la lumière semble infiniment loin.

Sans toi je n’aurai plus de but
Je serai comme toute nue
Au milieu de ténèbres profonds
Où mon âme est en perdition

Tu es mon seul vrai soleil
Mon unique, ma pure merveille
C’est toi qui me donne goût à la vie
Et de cet amour je me nourri

La vie ne serai pas aussi belle sans toi
Tu es mon tout, ne me quitte pas
Je t’aime

sɑ̃ twa ʒə ʁədəvjɛ̃dʁε pεʁdɥ
dɑ̃ lə neɑ̃ də no ɡʁɑ̃də ʁy
dɑ̃ sə tœ̃nεl sɑ̃ fɛ̃
u la lymjεʁə sɑ̃blə ɛ̃finime lwɛ̃.

sɑ̃ twa ʒə noʁε plys də byt
ʒə səʁε kɔmə tutə nɥ
o miljø də tenεbʁə- pʁɔfɔ̃
u mɔ̃n- amə εt- ɑ̃ pεʁdisjɔ̃

ty ε mɔ̃ səl vʁε sɔlεj
mɔ̃n- ynikə, ma pyʁə mεʁvεjə
sε twa ki mə dɔnə ɡu a la vi
e də sεt amuʁ ʒə mə nuʁʁi

la vi nə səʁε pa osi bεllə sɑ̃ twa
ty ε mɔ̃ tu, nə mə kitə pa
ʒə tεmə