Poeme : Feuille

Comme une feuille que le vent emporte
Nous lui prêtons une vie, le temps de de son envole
Qu’elle soit verte ou morte
Nous lui laissons un sursis, qu’elle rend une fois au sol

Je pense que je n’ose plus m’arrêter.
Je préfère courir vers le vide immense de mes illusions.
Comme si j’avais peur de ne plus tomber. Et que de demeurer sonne le glas d’une dernière saison
Je prie le vent de me faire valser jusqu’à tard dans la nuit, que l’on me prête une encore danse.
Je cris au temps de me poser nulpart et un repis, que l’on me laisse encore une chance.

Et puis il y a toi, qui m’a suspendu d’un rire
Comme une feuille dans l’espace que rien ne retient.
Depuis toi je ne me suis jamais sentie mourir.
Comme si j’avais trouvé ma place et ta main.

kɔmə ynə fœjə kə lə vɑ̃ ɑ̃pɔʁtə
nu lɥi pʁεtɔ̃z- ynə vi, lə tɑ̃ də də sɔ̃n- ɑ̃vɔlə
kεllə swa vεʁtə u mɔʁtə
nu lɥi lεsɔ̃z- œ̃ syʁsi, kεllə ʁɑ̃t- ynə fwaz- o sɔl

ʒə pɑ̃sə kə ʒə nozə plys maʁεte.
ʒə pʁefεʁə kuʁiʁ vεʁ lə vidə imɑ̃sə də mεz- ilyzjɔ̃.
kɔmə si ʒavε pœʁ də nə plys tɔ̃be. e kə də dəməʁe sɔnə lə ɡla dynə dεʁnjεʁə sεzɔ̃
ʒə pʁi lə vɑ̃ də mə fεʁə valse ʒyska taʁ dɑ̃ la nɥi, kə lɔ̃ mə pʁεtə ynə ɑ̃kɔʁə dɑ̃sə.
ʒə kʁiz- o tɑ̃ də mə poze nylpaʁ e œ̃ ʁəpi, kə lɔ̃ mə lεsə ɑ̃kɔʁə ynə ʃɑ̃sə.

e pɥiz- il i a twa, ki ma syspɑ̃dy dœ̃ ʁiʁə
kɔmə ynə fœjə dɑ̃ lεspasə kə ʁjɛ̃ nə ʁətjɛ̃.
dəpɥi twa ʒə nə mə sɥi ʒamε sɑ̃ti muʁiʁ.
kɔmə si ʒavε tʁuve ma plasə e ta mɛ̃.