Poeme : Lumière

Lumière à travers ce brouillard
Qui me regarde hagard
Au ciel toujours le fol espoir
Un jour la joie de te revoir

Soleil qui transperce la brume
Adoucit toutes mes enclumes
Il se lève sur nos jours étourdis
Comme une senteur de paradis.

Je prie entends mon verbe qui jaillit
De la nuit de tous mes non dits
Une rose accrochée au levant
Flamme de mon âme survivant.

Entends les rumeurs qui se consument
Ôte de ma bouche toute amertume
Modèle moi de tes doigts d’art
Ô vie comme j’aime ton regard.

lymjεʁə a tʁavεʁ sə bʁujaʁ
ki mə ʁəɡaʁdə-aɡaʁ
o sjεl tuʒuʁ lə fɔl εspwaʁ
œ̃ ʒuʁ la ʒwa də tə ʁəvwaʁ

sɔlεj ki tʁɑ̃spεʁsə la bʁymə
adusi tutə mεz- ɑ̃klymə
il sə lεvə syʁ no ʒuʁz- etuʁdi
kɔmə ynə sɑ̃tœʁ də paʁadi.

ʒə pʁi ɑ̃tɑ̃ mɔ̃ vεʁbə ki ʒaji
də la nɥi də tus mε nɔ̃ di
ynə ʁozə akʁoʃe o ləvɑ̃
flamə də mɔ̃n- amə syʁvivɑ̃.

ɑ̃tɑ̃ lε ʁymœʁ ki sə kɔ̃syme
otə də ma buʃə tutə amεʁtymə
mɔdεlə mwa də tε dwa daʁ
o vi kɔmə ʒεmə tɔ̃ ʁəɡaʁ.