Poeme : Et Le Vent

Et le vent chasse les nuages
L’air mauvais n’est qu’un présage
J’accepte mon navire en naufrage
Suis je enfin devenue sage.

Et encore le soleil me remplit
Fleur fanée semant l’oubli
Des pétales jetés à la lie
Je renonce pourtant à l’hallali.

Et les jours crachent l’amer
Je bois l’infini de la mer
Me lovant contre ma mère
Je butine folle éphémère.

Je relève le nez lutine
Sur le chemin pierre fine
Je roule encore des mines
Enfant en notes cristallines.

e lə vɑ̃ ʃasə lε nɥaʒə
lεʁ movε nε kœ̃ pʁezaʒə
ʒaksεptə mɔ̃ naviʁə ɑ̃ nofʁaʒə
sɥi ʒə ɑ̃fɛ̃ dəvənɥ saʒə.

e ɑ̃kɔʁə lə sɔlεj mə ʁɑ̃pli
flœʁ fane səmɑ̃ lubli
dε petalə ʒətez- a la li
ʒə ʁənɔ̃sə puʁtɑ̃ a lalali.

e lε ʒuʁ kʁaʃe lame
ʒə bwa lɛ̃fini də la mεʁ
mə lɔvɑ̃ kɔ̃tʁə ma mεʁə
ʒə bytinə fɔlə efemεʁə.

ʒə ʁəlεvə lə ne lytinə
syʁ lə ʃəmɛ̃ pjeʁə finə
ʒə ʁulə ɑ̃kɔʁə dε minə
ɑ̃fɑ̃ ɑ̃ nɔtə kʁistalinə.