Poeme : Souffance

La souffrance est si immense…
La douleur tellement intense…
Que je ne sais plus, ou vais-je ?
Mes larmes ne seches

Je ne ressent plus la douceur
La vie me meurt…
Je ne vois plus le bonheur
Il a faner tel une fleur…

Quel merde ce monde
Quel honte de ce morfondre. .
Qui suis je, ou je vais ?
Mon etre est devenu mauvais

Je n’ai plus la patience…
Mon ame est en abscence…
Je ne serais plus jamais la meme
Dorénavant je serais plus ferme…

la sufʁɑ̃sə ε si imɑ̃sə…
la dulœʁ tεllmɑ̃ ɛ̃tɑ̃sə…
kə ʒə nə sε plys, u vε ʒə ?
mε laʁmə- nə sεʃə

ʒə nə ʁəse plys la dusœʁ
la vi mə məʁ…
ʒə nə vwa plys lə bɔnœʁ
il a fane tεl ynə flœʁ…

kεl mεʁdə sə mɔ̃də
kεl ɔ̃tə də sə mɔʁfɔ̃dʁə.
ki sɥi ʒə, u ʒə vε ?
mɔ̃n- εtʁə ε dəvəny movε

ʒə nε plys la pasjɑ̃sə…
mɔ̃n- amə εt- ɑ̃n- absɑ̃sə…
ʒə nə səʁε plys ʒamε la məmə
dɔʁenavɑ̃ ʒə səʁε plys fεʁmə…