Poeme : Prisonniers Du Délire

Sa se consomme, ça se consume,
Sa te consomme comme tu le consumes.
Il assome mais t’assumes. Assumes tu qu’il te consomme ? Cette ivresse, ces arômes
Ce déverse comme un rhum.
Plu de stress, un sérum
Cette tendresse qui coûte une somme.
Elle t’agresse te transforme,
En paresse sous divers forme.
Je vous laisse les trichomes
Et cette leste qui t’emprisonnent. Faut que tu cesses mon bonhomme
Y’ a des fesses pour nous les hommes Je confesse qu’on me pardonnent, Cette faiblesse elle m’empoissonne.

sa sə kɔ̃sɔmə, sa sə kɔ̃symə,
sa tə kɔ̃sɔmə kɔmə ty lə kɔ̃symə.
il asɔmə mε tasymə. asymə ty kil tə kɔ̃sɔmə ? sεtə ivʁεsə, sεz- aʁomə
sə devεʁsə kɔmə œ̃ ʁɔm.
ply də stʁεs, œ̃ seʁɔm
sεtə tɑ̃dʁεsə ki kutə ynə sɔmə.
εllə taɡʁεsə tə tʁɑ̃sfɔʁmə,
ɑ̃ paʁεsə su dive fɔʁmə.
ʒə vu lεsə lε tʁiʃɔmə
e sεtə lεstə ki tɑ̃pʁizɔne. fo kə ty sesə mɔ̃ bɔnɔmə
ia dε fesə puʁ nu lεz- ɔmə ʒə kɔ̃fεsə kɔ̃ mə paʁdɔne, sεtə fεblεsə εllə mɑ̃pwasɔnə.