Poeme : L’ombre

Je tapisse les couloirs
De ma peau livide
Et comble les vides
Seul dans le noir

Riez vous autres
Je voies tout mes ne parle pas
Tu entends mes ne voit pas
Aveugle ! ! Je ne suis pas l’autre

Mes larmes te font vivre
Et te laisse dans la bouche le goût de ma souffrance
Reste dans l’ignorance
Soule toi et deviens en ivre

De part ton caractère
Tu me montres ta cruauté
Sans honte, sans te caché
Tu me laisses par terre

Mes larmes ne te suffisent plus ?
Il t’en fallait plus se soir
Ta nature est restée de glace dans le noir
Et de moi s’en est allé mon âmes tu n’en tira rien de plus !

ʒə tapisə lε kulwaʁ
də ma po lividə
e kɔ̃blə lε vidə
səl dɑ̃ lə nwaʁ

ʁje vuz- otʁə
ʒə vwa tu mε nə paʁlə pa
ty ɑ̃tɑ̃ mε nə vwa pa
avøɡlə ! ! ʒə nə sɥi pa lotʁə

mε laʁmə- tə fɔ̃ vivʁə
e tə lεsə dɑ̃ la buʃə lə ɡu də ma sufʁɑ̃sə
ʁεstə dɑ̃ liɲɔʁɑ̃sə
sulə twa e dəvjɛ̃z- ɑ̃n- ivʁə

də paʁ tɔ̃ kaʁaktεʁə
ty mə mɔ̃tʁə- ta kʁɥote
sɑ̃z- ɔ̃tə, sɑ̃ tə kaʃe
ty mə lεsə paʁ teʁə

mε laʁmə- nə tə syfize plys ?
il tɑ̃ falε plys sə swaʁ
ta natyʁə ε ʁεste də ɡlasə dɑ̃ lə nwaʁ
e də mwa sɑ̃n- εt- ale mɔ̃n- amə ty nɑ̃ tiʁa ʁjɛ̃ də plys !