Poeme : Consolation D’un Lycanthrope

Je me levai en ce jour de morne quiétude
Qui commençait lorsque le soleil s’eût couché.
Ô, que je transvasais de la décrépitude
De forêts et de montagnes que j’accouchai !
Par-dessus les chairs rougeoyantes de cadavres !
Par ma bouche docile en proie aux larmes nues
Des nuées, qui, enjambant mes dents, tel un havre
De solitude, emperlaient mes lèvres qui puent.

ʒə mə ləvε ɑ̃ sə ʒuʁ də mɔʁnə kjetydə
ki kɔmɑ̃sε lɔʁskə lə sɔlεj sy kuʃe.
o, kə ʒə tʁɑ̃zvazε də la dekʁepitydə
də fɔʁεz- e də mɔ̃taɲə kə ʒakuʃε !
paʁ dəsy lε ʃεʁ ʁuʒwajɑ̃tə də kadavʁə !
paʁ ma buʃə dɔsilə ɑ̃ pʁwa o laʁmə- nɥ
dε nye, ki, ɑ̃ʒɑ̃bɑ̃ mε dɑ̃, tεl œ̃-avʁə
də sɔlitydə, ɑ̃pεʁlε mε lεvʁə- ki pɥe.