Poeme : Ennui, Mon Ennemi.

L’Ennui, mon despotique Ennemi
Peste melancolique qui contamine l’esprit,
Démon sans forme aux crimes impunis,
Martele et lapide mon ame aux contours salis.

Mon corps fond dans ton aura putride
Se liquefie ma cervelle sous l’haleine fétide
De l’Ennui. Tueur de rèves, cruel rèvicide ;
Ni vie, Ni mort, Ni noir, Ni blanc, que la douleur et l’acide,

Qui me ronge de l’interieur et me vide encore
Et encore, il n’y a plus rien, dans la coquille inerte de mon corps

Que l’Ennui…

lɑ̃nɥi, mɔ̃ dεspɔtikə εnəmi
pεstə məlɑ̃kɔlikə ki kɔ̃taminə lεspʁi,
demɔ̃ sɑ̃ fɔʁmə o kʁiməz- ɛ̃pyni,
maʁtələ e lapidə mɔ̃n- amə o kɔ̃tuʁ sali.

mɔ̃ kɔʁ fɔ̃ dɑ̃ tɔ̃n- oʁa pytʁidə
sə likəfi ma sεʁvεllə su lalεnə fetidə
də lɑ̃nɥi. tɥœʁ də ʁεvə, kʁyεl ʁεvisidə,
ni vi, ni mɔʁ, ni nwaʁ, ni blɑ̃, kə la dulœʁ e lasidə,

ki mə ʁɔ̃ʒə də lɛ̃təʁjœʁ e mə vidə ɑ̃kɔʁə
e ɑ̃kɔʁə, il ni a plys ʁjɛ̃, dɑ̃ la kɔkjə inεʁtə də mɔ̃ kɔʁ

kə lɑ̃nɥi…