Poeme : Un Sentiment De Tristesse

Que ce désespoir embrasse mes lèvres, jusqu’à en perdre alène.
Que cette colère épouse mon âme, jusqu’a ne plus avoir de peine.
Que cette haine s’abreuve de mes pensées, jusqu’à épuiser mes larmes.
Que ce mal être assèche mes sentiments, jusqu’à ne plus aimer.
Que cette tristesse s’abreuve de mes souvenirs, jusqu’à effacer ton visage.
Que cette inexistence paralyse mes baisers, jusqu’à meurtrir mon cœur.
Que ce sentiment d’abandon me rende aveugle, jusqu’ a effacer mon avenir.
Que ce sang qui coule me détruise, jusqu’à ne plus laisser de trace.
Que cette souffrance abatte mon espoir, jusqu’ a la dérision.
Que ce voyage me laisse sur un nuage, jusqu’à obtenir un poison.
Que ce terminus m’abandonne dans ma solitude, jusqu’à l’arriver de mon heure.
Que ce matin de transparence, ouvre un nouveau jour jusqu’au prochain monde.
Que ce froid qui m’envahi, me gel, jusqu’à devenir de glace.
Que cette image sans reflet, s’efface, jusqu’à laisser une place.

kə sə dezεspwaʁ ɑ̃bʁasə mε lεvʁə, ʒyska ɑ̃ pεʁdʁə alεnə.
kə sεtə kɔlεʁə epuzə mɔ̃n- amə, ʒyska nə plysz- avwaʁ də pεnə.
kə sεtə-εnə sabʁəvə də mε pɑ̃se, ʒyska epɥize mε laʁmə.
kə sə mal εtʁə asεʃə mε sɑ̃timɑ̃, ʒyska nə plysz- εme.
kə sεtə tʁistεsə sabʁəvə də mε suvəniʁ, ʒyska efase tɔ̃ vizaʒə.
kə sεtə inεksistɑ̃sə paʁalizə mε bεze, ʒyska məʁtʁiʁ mɔ̃ kœʁ.
kə sə sɑ̃timɑ̃ dabɑ̃dɔ̃ mə ʁɑ̃də avøɡlə, ʒyska efase mɔ̃n- avəniʁ.
kə sə sɑ̃ ki kulə mə detʁɥizə, ʒyska nə plys lεse də tʁasə.
kə sεtə sufʁɑ̃sə abatə mɔ̃n- εspwaʁ, ʒyska la deʁizjɔ̃.
kə sə vwajaʒə mə lεsə syʁ œ̃ nɥaʒə, ʒyska ɔptəniʁ œ̃ pwazɔ̃.
kə sə tεʁminys mabɑ̃dɔnə dɑ̃ ma sɔlitydə, ʒyska laʁive də mɔ̃n- œʁ.
kə sə matɛ̃ də tʁɑ̃spaʁɑ̃sə, uvʁə œ̃ nuvo ʒuʁ ʒysko pʁoʃɛ̃ mɔ̃də.
kə sə fʁwa ki mɑ̃vai, mə ʒεl, ʒyska dəvəniʁ də ɡlasə.
kə sεtə imaʒə sɑ̃ ʁəflε, sefasə, ʒyska lεse ynə plasə.