Poeme : Le Spectre Indélébile

Je descends l’ombre perverse de ma vie
Aux moites rêves errants et séquestrés.
Je promène mon Âme perdue ainsi
Face au Miroir invisible de l’oubli.
Je, tu, il, nous sommes l’assassin tué.
Le Miroir de nos Âmes hirsutes blanchies
Aux chemins verticaux de tous nos Songes,
Parcours la bêtise de l’inutile
A la lueur de ce spectre indélébile
Aux morbides esquisses qui nous rongent.
Nuages perdus flottant dans les Souvenirs
A la vision brumeuse des rebelles,
Cette recherche de la lueur transpire
Afin de réveiller l’Amour de la Belle…

Le 24 juin 2017

ʒə desɑ̃ lɔ̃bʁə pεʁvεʁsə də ma vi
o mwatə ʁεvəz- eʁɑ̃z- e sekεstʁe.
ʒə pʁɔmεnə mɔ̃n- amə pεʁdɥ ɛ̃si
fasə o miʁwaʁ ɛ̃viziblə də lubli.
ʒə, ty, il, nu sɔmə lasasɛ̃ tye.
lə miʁwaʁ də noz- aməz- iʁsytə blɑ̃ʃi
o ʃəmɛ̃ vεʁtiko də tus no sɔ̃ʒə,
paʁkuʁ la bεtizə də linytilə
a la lɥœʁ də sə spεktʁə ɛ̃delebilə
o mɔʁbidəz- εskisə ki nu ʁɔ̃ʒe.
nɥaʒə pεʁdys flɔtɑ̃ dɑ̃ lε suvəniʁ
a la vizjɔ̃ bʁymøzə dε ʁəbεllə,
sεtə ʁəʃεʁʃə də la lɥœʁ tʁɑ̃spiʁə
afɛ̃ də ʁevεje lamuʁ də la bεllə…

lə vɛ̃t- katʁə ʒɥɛ̃ dø milə di- sεt