Poeme : Vingt Cinq

Vingt cinq

Le soir

Le monde est blanc
Et silencieux

A peine une lumière
En forme d’étoile
À l’angle d’une fenêtre

Les rares passants
Que le froid arrondit
Calculent leurs pas

Sur le parvis d’une église
De petites mains de laine
Font tinter quelques clochettes

Derrière
Deux lourdes portes entrouvertes
Semblent suspendues

Un souffle de vent passe
Poussant une voix qui chante

Un frisson creuse ma poitrine

vɛ̃t- sɛ̃k

lə swaʁ

lə mɔ̃də ε blɑ̃
e silɑ̃sjø

a pεnə ynə lymjεʁə
ɑ̃ fɔʁmə detwalə
a lɑ̃ɡlə dynə fənεtʁə

lε ʁaʁə pasɑ̃
kə lə fʁwa aʁɔ̃di
kalkyle lœʁ pa

syʁ lə paʁvi dynə eɡlizə
də pətitə mɛ̃ də lεnə
fɔ̃ tɛ̃te kεlk kloʃεtə

dəʁjεʁə
dø luʁdə- pɔʁtəz- ɑ̃tʁuvεʁtə
sɑ̃ble syspɑ̃dɥ

œ̃ suflə də vɑ̃ pasə
pusɑ̃ ynə vwa ki ʃɑ̃tə

œ̃ fʁisɔ̃ kʁøzə ma pwatʁinə