Poeme : Les Sizains

Seul

Seul un célibataire
Le seul vrai solitaire
Reste seul sur la terre
Il est le seul vivant
Qui a voulu seul être
Il saura mourir seul

Le feu

Feu de l’amour qui brûle
Un feu de joie pour nous
Puis le feu se consume
S’éteint le feu du jour
On veille le feu mort
Le soir au coin du feu

Hors du temps

Temps qui passe trop vite
Ce temps lasse, m’ennuie
Tout le temps que je vis
Je vois le temps qui fuit
Loin de moi le temps court
Je laisse aller ce temps

La vie

Vie qui voudrait remplir
Ta vie de tous les jours
Donnant vie en caresses
Garder en vie toujours
L’espoir d’une vie bonne
Et t’aimer pour la vie

səl

səl œ̃ selibatεʁə
lə səl vʁε sɔlitεʁə
ʁεstə səl syʁ la teʁə
il ε lə səl vivɑ̃
ki a vuly səl εtʁə
il soʁa muʁiʁ səl

lə fø

fø də lamuʁ ki bʁylə
œ̃ fø də ʒwa puʁ nu
pɥi lə fø sə kɔ̃symə
setɛ̃ lə fø dy ʒuʁ
ɔ̃ vεjə lə fø mɔʁ
lə swaʁ o kwɛ̃ dy fø

ɔʁ dy tɑ̃

tɑ̃ ki pasə tʁo vitə
sə tɑ̃ lasə, mɑ̃nɥi
tu lə tɑ̃ kə ʒə vis
ʒə vwa lə tɑ̃ ki fɥi
lwɛ̃ də mwa lə tɑ̃ kuʁ
ʒə lεsə ale sə tɑ̃

la vi

vi ki vudʁε ʁɑ̃pliʁ
ta vi də tus lε ʒuʁ
dɔnɑ̃ vi ɑ̃ kaʁesə
ɡaʁde ɑ̃ vi tuʒuʁ
lεspwaʁ dynə vi bɔnə
e tεme puʁ la vi