Poeme : Aube Du Soir

Dans l’envole d’un astre,
Ivoire ténébreux ;
Cet œil venu des cieux,
Si noble de contraste.

Poétique lueur
De l’aurore éphémère ;
Pays imaginaires
De l’ineffable heurt.

Reine que rien n’abîme,
À l’aube de minuit,
S’élevant sous la pluie
Que malice sublime.

Elle est le guide blanc,
Brillante de mystères
Aux clairs-obscurs misères,
Incarnant le temps.

Et ainsi donc s’étoile
Ce monde de brouillard,
Drapé de son regard
Et plus doux de son voile.

dɑ̃ lɑ̃vɔlə dœ̃n- astʁə,
ivwaʁə tenebʁø,
sεt œj vəny dε sjø,
si nɔblə də kɔ̃tʁastə.

pɔetikə lɥœʁ
də loʁɔʁə efemεʁə,
pεiz- imaʒinεʁə
də linefablə œʁ.

ʁεnə kə ʁjɛ̃ nabimə,
a lobə də minɥi,
seləvɑ̃ su la plɥi
kə malisə syblimə.

εllə ε lə ɡidə blɑ̃,
bʁijɑ̃tə də mistεʁə
o klεʁz- ɔpskyʁ mizεʁə,
ɛ̃kaʁnɑ̃ lə tɑ̃.

e ɛ̃si dɔ̃k setwalə
sə mɔ̃də də bʁujaʁ,
dʁape də sɔ̃ ʁəɡaʁ
e plys du də sɔ̃ vwalə.