Poeme : Tendres Arabesques

Tendres arabesques ; envers du voile
Un nébuleux regard si clair d’étoiles
Sa silhouette ; une ombre gracile
Son élégance en une rose agile
Et la beauté comme seule monnaie

Noble femme aux douces larmes de jais
Femme pour qui, toujours et à jamais,
Rien ne vaut l’aile de la liberté
Pas même sa très grande majesté

En une main tendue toute en malice
Pleine de grâce, rendu en complice
Peinture rare, quoique bien trop lisse
Aux yeux charmeurs de la belle admirée
Des songes inachevés, entachés
Les cieux paraissant d’onyx enchâssé
Qui fatigue ce cœur de Damoclès
Pressé de richesse, gloire et noblesse

Shut ! Elle dort, perdue dans ses souhaits
Veille qui luit de son rire muet
Charmant son de l’immobile cristal
Lézardé d’argent sur son piédestal
Et nulle lune pour guide du soir
Quand la belle se fige, des espoirs
Que son silence devienne oratoire
L’ennui magnifique en unique ami
Errance immobile, fille de nuit
De tendres fleurs lui couronnent la tête
Comme tout cadeau fané par la vie
Et des rêves pour l’instant en sursis

tɑ̃dʁəz- aʁabεsk, ɑ̃vεʁ dy vwalə
œ̃ nebylø ʁəɡaʁ si klεʁ detwalə
sa siluεtə, ynə ɔ̃bʁə ɡʁasilə
sɔ̃n- eleɡɑ̃sə ɑ̃n- ynə ʁozə aʒilə
e la bote kɔmə sələ mɔnε

nɔblə famə o dusə laʁmə- də ʒε
famə puʁ ki, tuʒuʁz- e a ʒamε,
ʁjɛ̃ nə vo lεlə də la libεʁte
pa mεmə sa tʁε ɡʁɑ̃də maʒεste

ɑ̃n- ynə mɛ̃ tɑ̃dɥ tutə ɑ̃ malisə
plεnə də ɡʁasə, ʁɑ̃dy ɑ̃ kɔ̃plisə
pɛ̃tyʁə ʁaʁə, kwakə bjɛ̃ tʁo lisə
oz- iø ʃaʁmœʁ də la bεllə admiʁe
dε sɔ̃ʒəz- inaʃəve, ɑ̃taʃe
lε sjø paʁεsɑ̃ dɔniks ɑ̃ʃase
ki fatiɡ sə kœʁ də damɔklε
pʁese də ʁiʃεsə, ɡlwaʁə e nɔblεsə

ʃy ! εllə dɔʁ, pεʁdɥ dɑ̃ sε suε
vεjə ki lɥi də sɔ̃ ʁiʁə mɥε
ʃaʁmɑ̃ sɔ̃ də limɔbilə kʁistal
lezaʁde daʁʒe syʁ sɔ̃ pjedεstal
e nylə lynə puʁ ɡidə dy swaʁ
kɑ̃ la bεllə sə fiʒə, dεz- εspwaʁ
kə sɔ̃ silɑ̃sə dəvjεnə ɔʁatwaʁə
lɑ̃nɥi maɲifikə ɑ̃n- ynikə ami
eʁɑ̃sə imɔbilə, fijə də nɥi
də tɑ̃dʁə- flœʁ lɥi kuʁɔne la tεtə
kɔmə tu kado fane paʁ la vi
e dε ʁεvə puʁ lɛ̃stɑ̃ ɑ̃ syʁsi